Uns días de vacacións

Faltan cinco horas para o comezo oficial das miñas vacacións. Quero agradecer aos amigos deste blog (Chu, Pantelas, Acedre, Folerpa, Marinha, Torredebabel, Satine, Txari e todos aos que poida esquecer por culpa do sono que aínda teño) a súa compaña durante este tempo. Agardo que nos atopemos de novo dentro duns días, cando xa sexa 2006. Bo Nadal e unha aperta para todos.

Os de Silvaoscura (32)

Co gallo do aniversario daquel famoso e espectacular asasinato.
De pequeno, gustábame xogar cun elefantiño de goma. Chamábase Fernando na honra dun camioneiro do Picouto ao que eu admiraba pola súa habilidade para conducir aquel monstro pola nosa inaccesible costa. O meu elefantiño sufriu algún accidente do que non lembro nada, pero si me acordo que as súas orellas orixinais foron substituídas por unhas de veludo azul que lle fixo a miña nai e que o converteron nun animal extraordinario e sempre sorrinte, moi superior en beleza a calquera outro proboscidio.
O día de que falo, despois de estar horas vendo as célebres imaxes na televisión (o vello e infalible aparello de General Eléctrica Española que tiveron os meus avós durante trinta anos), collín a Fernando, metino nunha caixiña de zapatos e baixei con el á herdade. Alí, co sacho co que tanto me gustaba traballar, cavei na terra ata facer un burato non moi fondo pero suficiente para deixar nel caixa e elefante. Os meus pais, ao verme atarefado, amosáronse intrigados:
-Que estás a facer?
-Acabo de enterrar a Carrero Blanco.

Os de Silvaoscura (31)

Antes de que as máquinas da Deputación o convertesen nunha pista de paseo para xubilados, o camiño do Regueiro era estreito, húmido e sombrizo. Tamén era un lugar moi transitado, o que probablemente lle salvou a vida a Eduardo, o ferreiro do Pazo.
Nunha mañá calorosa, vindo o ferreiro de rozar toxos, a mula que turraba do seu carro colleu a revolta do Pazo por unha beira, sen que os ánimos nin a aguillada fosen quen de conducila polo sitio correcto. O carro volteou, a mula caeu e Eduardo, que xa non era nada novo, quedou atrapado sen posibilidade de movemento. Quixo a sorte que pasase por alí a Esperanza de Fontebranca, chamada a Chordella, unha anciá á que lembro fráxil, xorda e desdentada. A pobre muller, cos seus oitenta e tantos anos, non podía axudar a erguerse aos caídos, polo que tratou de tranquilizar o ferreiro e botou a andar cara a Silvaoscura con toda a velocidade que lle permitía o caxato. Como é de supoñer, aínda lle levou un bo pouco. Cando, xa case sen folgos, viu as primeiras casas do lugar, principiou a berrar, con aquela faliña aguda e suave que tiña, e a pedir que lle fósemos valer ao accidentado.
A miña nai, ao escoitala, mandoume correndo ás viñas a avisar o meu pai e o meu avó, que andaban alí entretidos nalgún deses traballos dos que sempre fuxín. Saín da casa xubiloso, sen importarme o postre que abandonaba, sentíndome partícipe dunha importantísima misión de rescate. Berrei canto puiden e dei razón do sucedido. En poucos minutos, co meu aviso e o de varios veciños, todo o lugar de Silvaoscura corría cara ao Regueiro. Eu fun, dada a miña condición de pregoeiro, un dos últimos en saír; aínda así, o feito de que todos os corredores fosen de idade considerable e eu andase polos catorce ou quince anos facíame concibir esperanzas de chegar o primeiro. Con enérxica vontade, sen importarme os suspensos que sempre recibín na asignatura de Educación Física, fun adiantando os que me precedían, que xa facían dabondo con manter un ritmo lixeiro e aceptablemente equilibrado. Deixei atrás o meu avó, os meus pais, o Emilio Malo (cando eu era pequeno metíase moito comigo e eu chamáballe malo; de aí o seu alcume), os veciños todos...
Xa albiscaba ao lonxe o ferreiro, entalado entre o carro e a mula. De súpeto, o calor da tarde e o recente xantar xogáronme unha mala pasada. O estómago rebelouse e tiven que poñer fin á carreira. Polo menos deume tempo a saír do camiño e refuxiarme no monte. Alí, mentres vomitaba contra un piñeiro, aínda vin de esguello como a xente de Silvaoscura salvaba o ferreiro do Pazo.

Propoño

A quen poida interesar, comunico que vou estar en Vigo os días 21,22, 26, 27, 28 e 29. Se vos animades e non vos queda moi lonxe, podemos tomar un café, por exemplo no histórico "De Catro a Catro" ou no "Cosmos" ou no "Sete Mares" ou no que propoñades. Un saúdo para todos.
Ah, agardo que Acedre e Torredebabel non poñan como excusa para non vir iso de que están noutro continente.

Os de Silvaoscura (30)

O Gumersindo aínda non atopou moza. As que coñece non lle acaban de encher o ollo. Algunhas parécenlle listas de máis; outras de menos. Pero tanto ten. O Gumersindo sabe agardar. É o que leva facendo os últimos setenta e cinco anos. De cando en vez, mentres agarda, ceiba algún pensamento:
-O que non bebe viño é porque é parvo.

Os de Silvaoscura (29)

A Aurora de Fontebranca tiña uns ollos grandes e constantemente abraiados, disconformes co pequeno tamaño das órbitas nas que lles tocou vivir. Esta desproporción foi a orixe, para a miña idea, do perpetuo asombro que aquela rapaza amosou sempre ante as cousas da vida. De aí, tamén, a súa condición de loitadora infatigable.
Así como outros queren ser albaneis ou dermatólogos, Aurora decidiu que quería ser cantante. Non se levaban os concursos de televisión nin viña nunca pola parroquia ningún descubridor de talentos ocultos, polo que a aspirante a artista seguiu o vieiro que lle pareceu máis lóxico. Nas verbenas, mentres os da orquestra ceaban, ela achegábase moi solemne, presentábase con nome e apelidos, pedía permiso e, sen vergoña ningunha, interpretaba algunha canción que ela considerase representativa das súas facultades.
Lembro unha verbena de Santa Bárbara, en Escudeiros. (Se non me equivoco, foi a derradeiro ano que fixeron festa; deixaron de celebrala en sinal de loito por un veciño que morreu nun accidente de motoserra, o mesmo día da patroa.) No bar ambulante do Linos, os membros do Grupo Ledicia procuraban folgos na paz do churrasco. Os asistentes ao baile, moi poucos, laiábanse da tristura das festas en setembro. Pero alí estaba Aurora, co seu soño. Recordo perfectamente que cantou unha de Agustín Pantoja que se titulaba "Adiós, amor". Movía moito as mans e xesticulaba tanto que os ollos aínda semellaban máis desorbitados que de cotío. Os músicos escoitárona en silencio. Mesmo houbo algún que deixou de comer en sinal de respecto. Cando rematou, sen aplausos nin entusiasmo, prometéronlle que lle habían dedicar unha peza en canto volvesen ao escenario.

Os de Silvaoscura (28)

O primeiro can ao que lembro chamábase Jones, nome sacado dun xogador do Atlético de Madrid moi de moda naquela época. Era un animal serio, traballador, pouco amigo de xogos e agarimos. O meu avó aínda se emociona cando fala del, pero eu, para que negalo, tíñalle medo. Aínda así, admiro a intelixencia con que distinguía as pitas propias das da veciña, o desdén que amosaba cos gatos da casa e o instinto asasino que exhibía cos de fóra.
Despois viñeron outros: Cicutín, así chamado por un personaxe do Un, dos, tres, que era un can melancólico e pouco amigo de andar en coche; Maia, unha cadeliña alegre á que bauticei deste xeito pola famosa abella da televisión; León, de Fontebranca, ao que coñecín nos seus últimos días, coxo e cego dun ollo, pacificamente deitado ao morno sol, talvez agardando a morte; e un macho que tivemos durante moitos anos e que acabou algo tolo, quizabes por culpa dos seus donos, nós, que esquecemos poñerlle nome.
Agora temos a Killer Barbie. Regalóunola o Tin de Calvos, un individuo un pouco estraño que se ten por catedrático e come allos decotío, por culpa dunha filosofía de vida un tanto peculiar que defende con paixón e que aínda o ha de levar á tumba. Este Tin non sabe coidar aos cans -non é nada raro; tampouco se sabe coidar el-, polo que a cadela que nos deu chegou a Silvaoscura triste e asustada. Pasou así meses enteiros, agochada no seu tobo, do que só saía polas noites, cando pensaba que ninguén a vía. A forza de agarimo e paciencia, fomos conseguindo que se afixese a nós. Aínda ten medo a case todo o que se move -de aí o irónico nome que lle puxen-, pero xa se atreve a pasear connosco pola serra e ata nos agatuña pernas arriba nos momentos de brincadeira. Os xoves e os domingos, cando non chove, acompaña ao meu avó de caza. Non sabe botar coellos nin se mete polos cifrotes, pero tampouco fai mala parella co avó, que leva anos sen matar ningunha peza.

Unha nova compañeira

Convídovos a todos os amigos do blog a que visitedes esta páxina: http://www.entreluscoefusco.blogspot.com . Atoparedes aí a Chu, unha das persoas máis valentes que coñezo. Escoitádea con atención. A súa loita é un exemplo marabilloso. Benvida, Chu, moitas grazas por estar sempre ao outro lado do correo electrónico.

Os de Silvaoscura (27)

Por algunha razón que descoñezo, os nosos solteiros tiveron sempre vocación de personaxes de novela. O Xulio Terrible, por exemplo, podería figurar nalgún relato romántico de final misterioso, preferentemente vestido co seu uniforme de garda civil. Contan que o tal Xulio caeu namorado dunha rapaza á que coñecera no primeiro destino que tivo, nun cuartel fronteirizo, alá pola banda de Lobios. Daquela, era costume que os galanteos previos a calquera noivado se celebrasen na mesma casa da pretendida, sempre baixo unha vixianza discreta dos pais da moza, que agardaban nalgunha habitación próxima e interviñan de contado no caso de intuír o máis mínimo desenfreo. Sabendo tales condicións, o Terrible visitou, pois, á súa amada, e alí estivo en conversa con ela, sen atreverse en ningún momento a revelar a paixón que o consumía. Por máis que discorría, o garda non atopaba as palabras axeitadas para o seu propósito amoroso. Pasadas varias horas, cando xa era noite pecha e os presuntos sogros se impacientaban, Xulio tomou por fin unha decisión:
-Gústoche?
-Gústasme.
-Daquela mañá volvo.
Por desgraza, a relación non chegou a callar, polo que o Terrible seguiu convivindo co seu alcume en soidade durante todos os anos da súa benemérita existencia.