Os de Silvaoscura (32)

Co gallo do aniversario daquel famoso e espectacular asasinato.
De pequeno, gustábame xogar cun elefantiño de goma. Chamábase Fernando na honra dun camioneiro do Picouto ao que eu admiraba pola súa habilidade para conducir aquel monstro pola nosa inaccesible costa. O meu elefantiño sufriu algún accidente do que non lembro nada, pero si me acordo que as súas orellas orixinais foron substituídas por unhas de veludo azul que lle fixo a miña nai e que o converteron nun animal extraordinario e sempre sorrinte, moi superior en beleza a calquera outro proboscidio.
O día de que falo, despois de estar horas vendo as célebres imaxes na televisión (o vello e infalible aparello de General Eléctrica Española que tiveron os meus avós durante trinta anos), collín a Fernando, metino nunha caixiña de zapatos e baixei con el á herdade. Alí, co sacho co que tanto me gustaba traballar, cavei na terra ata facer un burato non moi fondo pero suficiente para deixar nel caixa e elefante. Os meus pais, ao verme atarefado, amosáronse intrigados:
-Que estás a facer?
-Acabo de enterrar a Carrero Blanco.