Os de Silvaoscura (26)

Foron célebres as travesorías do Xosé Manuel, rapaz traste onde os houber, tanto que mesmo chegou a recibir o sonoro e merecido alcume de Rapatundas, polos moitos castigos aos que se fixo acredor. Este Xosé Manuel era uns aniños máis vello ca min, os suficientes para ser un enérxico preadolescente na época en que eu aínda pasaba pola infancia máis inxenua; de aí que o vise coma unha especie de ídolo temible e perigoso. Non teño datos que fundamenten a miña acusación, pero sempre sospeitei que estivera implicado na desaparición dun precioso helicóptero de cores que me trouxera o meu tío Senén de Suíza. Este asunto era para min dunha gravidade absoluta, moi superior, en todo caso, ao incendio dunha casa, alá na Veiga, que os veciños atribuíron á intervención maléfica do Rapatundas. As trasnadas, en fin, foron tantas e tan desmesuradas que Xosé Manuel se foi convertendo, pouco e pouco, nunha especie de mito local, admirado e á vez criticado por todos.
Pasaron algúns anos, pacíficos e algo insulsos. Un verán, sen previo aviso nin toque de queda aos veciños, Xosé Manuel volveu, dacabalo dunha ruidosísima motocicleta coa que percorría o lugar á hora da sesta. Ben se vía que a súa intención era facerse ver -e, sobre todo, oír- polas mociñas de Silvaoscura, que, por sorte, só eran dúas: Carmiña, obxecto principal da homenaxe motorista, e a miña prima Julita. Eu, que non tiña moto nin sabía chamar a atención das rapazas, sufría aqueles paseos coma unha ofensa case persoal. Quen era aquel túzaro para interromper as rifas internas dos meus trece anos? Acaso non se decataba de que os seus modos de brutallán de corazón limpo puñan en evidencia a miña incapacidade para a vida social? Por fortuna, bo era que, despois do verán, viña o outono e Rapatundas regresaba ao seu civilizadísimo cantón helvético. A moto descansaba e eu tiña todo un ano por diante para tentar converterme nun rapaz homologable e non demasiado raro.
Seguiron pasando os anos. Aínda vin ao Xosé Manuel hai pouco, nas festas de San Salvador. Está casado, anda co cranio rapado, leva un pendente e ten dúas fillas en plena pubertade. Vese que é un bo pai de familia.