Os de Silvaoscura (24)

Agardo que a miña prima Ana, filóloga de título e de corazón, se mergulle algún día nas redes de Internet e nos conte historias de Marnotos, de Fuerteventura, de Santiago de Compostela. Mentres tanto, cometerei a ousadía de narrar aquí un caso que lle sucedeu á súa avoa.

Polo que sei, a miña tía Pura tivo un pretendente que, miserias da vida, se viu obrigado a emigrar, non lembro se a Arxentina ou Venezuela. Principiou, pois, unha intensa relación epistolar, cousa moi habitual nos amores daquela época. Pero a miña tía, modesta e prudente, non confiaba moito na súa habelencia para a palabra escrita, polo que decidiu delegar tan delicada misión no seu irmán Elías. Este acolleu o encargo con entusiasmo e boa fe, disposto a colaborar no romance, e fíxoo tan ben que, durante unha boa tempada, o carteiro tivo traballo dabondo coas cartas que se enviaban Pura e o seu namorado. A relación foise consolidando, aínda que, para o gusto dos tempos, o mozo andaba algo silencioso á hora de falar de posibles casamentos.
Pero sucedeu que tamén o tío Elías tivo que emigrar, polo que houbo que buscar un novo escribinte. Desta volta, recibiu a encomenda outro dos irmáns, Pepe, chamado o Merellas por causas que ignoro. Mais Pura non contou con que, así como Elías era de seu sosegado e tranquilo, Pepe tiña un temperamento impetuoso e pouco amigo de sutilezas. Non lle gustaban, por tanto, as dúbidas do pretendente, así que, na primeira carta que redactou, formulou claramente a esixencia de matrimonio. "Ou dentro ou fóra", dicía a frase decisiva.
Non houbo resposta. Nunca máis se soubo daquel mozo transoceánico.