Os de Silvaoscura (15)

Entre os solteiros famosos da nosa Historia, merecen figurar con letras de ouro vello os irmáns Piernas, dos que xa falei algunha vez. Mágoa que a sabedoría con que souberon vivir non se acompañase dunhas nocións básicas de aseo corporal. Conta o meu avó que, estando un deles en transo de morte, acudiu á chamada dos veciños o párroco, seguramente un D. Benito do que teño oído falar pestes. O crego presentouse co viático e demais burocracias do final, subiu as vellas escaleiras da casa e parouse a conversar co irmán sano.
-O Castor estalle moi mal. Fíxenlle unhas patacas cun rustre de cebola e nin tan sequera as probou. Mal sinal.
D. Benito asentiu en silencio e entrou na habitación das agonías. O doente agardaba a súa hora envolto en dor e serenidade. Antes de principiar os trámites da extremaunción, o cura arrepiouse ante o inminencia da morte.
-Polo menos quítelle os calcetíns a este pobre home -dixo.
-Non lle son calcetíns, señor abade -respondeu o irmán-, élle carroña.