Os de Silvaoscura (9)

Non son moi partidario das siglas, pero creo que hoxe vou falar de B. Na súa mocidade, debeu de ser muller fermosa de corpo e escasa de xuízo. Segundo contan, tivo amores pouco clandestinos con M., un home casado, auténtica lenda da historia da luxuria. Esta relación deu lugar a rifas, liortas e espectáculos escandalosos, algo que daquela -anos corenta ou cincuenta- non estaba aínda ben visto. Unha tarde, a parella da Garda Civil, probablemente requerida por algún veciño amante da orde, presentouse no lugar e reclamou a presenza de B., coa intención de reprendela e mesmo ameazala. Pero sucedeu que ela, na súa turbia inocencia, non foi quén de manter a calma perante a aparición dos tricornes. Nada máis velos, axeonllouse e berrou que por fin chegaba a hora de confesar o seu crime. Os gardas disimularon a sorpresa e deixaron falar á rapaza. Pouco despois, entre as sombras dun monte próximo, B. amosáballes o lugar exacto onde enterrara o corpo dun bebé recén nacido, froito da súa relación co lascivísimo M.
Viñeron despois anos de cadea, de monxas, de vergoña, de arrepentimento. Case unha década despois, B. volveu ao lugar e casou cun tal R., un home entrañable ao que eu coñecín e que me contou ducias de veces a mesma historia sobre un grupo de galegos emigrados a Fernando Po que escoitaban as retransmisións dos partidos do Celta nunha radio de alcance extraordinario.
Haberá volta dun mes ou talvez menos, saíndo dunha misa na capela do San Xoán, vin a B. Xa hai anos que é unha muller vella, viúva, de caxato permanente. Cando nos saudamos, vin nos seus ollos unha dozura coa que non contaba.