Paseo urbano

O outro día, paseando pola Rúa do Príncipe, fiquei absorto escoitando a un músico que cantaba diante do Museo de Arte Contemporánea. Era un home duns sesenta anos, calvo, atravesado de enrugas físicas e probablemente ferido de moitas batallas. Acompañado dunha guitarra, o home estaba a interpretar a vella canción do paxaro chouí, un son que eu asocio ás orquestras que tocaban na verbena de San Salvador, alá na infancia imposible. De súpeto, pareceume estar oíndo a melodía máis fermosa, a voz máis cálida. Imaxinei que aquel home percorrera medio mundo e pasara moreas de penalidades só para me regalar aquel intre máxico. Seguramente, cando rematara a súa actuación urbana, iría cear a un bar barato; despois, deixaría caer o seu corpo pequeno na cama dalgunha pensión sen nome e soñaría cun futuro de grandes escenarios e públicos fieis. Mentres lle chegaba a gloria, cantaría para min.
Polo medio da canción, tiven a marabillosa intuición de que eu xa non era eu, senón unha especie de moderno Ero de Armenteira. Aquel paxaro chouí estábame a servir de súpeta apócema milagreira. Cando rematase a canción, estariamos xa trescentos anos despois, nun mundo distinto e sorprendentemente igual ao presente.
Este pensamento, que ten tanto de poético como de parvada, provocoume unha rara mestura de pánico e pracer.
Decidín, pois, seguir camiñando.
Pouco e pouco, o paxaro e a guitarra afogaron no balbordo da cidade.
Como ven, é doado imaxinar novelas cando un pasea pola Rúa do Príncipe.