Os de Silvaoscura (22)

Daquela os rapaces ían á escola, axudaban nos traballos do agro, levaban as vacas a pacer e procuraban os seus primeiros xornais a unha idade que aínda ninguén chamaba adolescencia. Se tiñan algo tempo, gustáballes ir onde o ferreiro e tentar, sempre inutilmente, erguer a zafra coa que traballaba.
De cando en vez, pasaba pola aldea un home de Fontebranca que tiña dous nomes, Jorge no libro do bautismo e Sergio na decisión unánime dos veciños, que lle debían atopar semellanza a algún devanceiro así chamado. O caso era que aquel home, ao que moitos lembran polo seu carácter alegre e bondadoso, tiña o costume de parar un pouco na do ferreiro e erguer a zafra cos seus fortes brazos, talvez pola pequena felicidade que causaba esta proeza aos ollos dos rapazolos de Silvaoscura. Consumado o prodixio, o de Fontebranca sorría pacificamente e seguía o seu camiño.
Eran os anos trinta, pouco antes da guerra. Sergio era home feito; Manolo, un dos rapaces que o admiraban, soñaba co día en que el tamén había ser quen de erguer a engra. Ningún dos dous sospeitaba que, pasados os anos, chegarían a ter un neto en común, este que hoxe ceiba na rede as historias da xente de Silvaoscura.