Os de Silvaoscura (23)

Cando xa miña nai era unha nena grandiña que ía todos os días buscar auga á fonte da Formigosa, os meus avós decidiron facer unha casa na herdade do Medraño, un pequeno terreo que lles tocara nas partillas familiares. Para principiar, pediron prestado un carro e unhas vacas e foron ao monte de Casalvite, de onde tiñan pensado traer as pedras que ían servir de fundacións. Pero sucedeu que, cando chegaron ao sitio e quixeron botar ao carro a primeira pedra, esta rodou ata á beira do carreiro, nun lugar que facía imposible calquera novo intento de rodadela.
A casa foi medrando pouco e pouco. Non houbo máis carpinteiros nin albaneis cós meus avós, construtores únicos do seu propio fogar. Anos despois, cando eu xa nacera, os aforros que xuntara o meu pai en Venezuela serviron para engadir baño, cociña de ferro e televisión. Os oitenta anunciaron a despedida das vacas e a chegada da lavadora e mais do teléfono, nos noventa houbo calefacción, o milenio trouxo un ordenador portátil...
A primeira pedra segue no monte de Casalvite.