Os de Silvaoscura (29)
A Aurora de Fontebranca tiña uns ollos grandes e constantemente abraiados, disconformes co pequeno tamaño das órbitas nas que lles tocou vivir. Esta desproporción foi a orixe, para a miña idea, do perpetuo asombro que aquela rapaza amosou sempre ante as cousas da vida. De aí, tamén, a súa condición de loitadora infatigable.
Así como outros queren ser albaneis ou dermatólogos, Aurora decidiu que quería ser cantante. Non se levaban os concursos de televisión nin viña nunca pola parroquia ningún descubridor de talentos ocultos, polo que a aspirante a artista seguiu o vieiro que lle pareceu máis lóxico. Nas verbenas, mentres os da orquestra ceaban, ela achegábase moi solemne, presentábase con nome e apelidos, pedía permiso e, sen vergoña ningunha, interpretaba algunha canción que ela considerase representativa das súas facultades.
Lembro unha verbena de Santa Bárbara, en Escudeiros. (Se non me equivoco, foi a derradeiro ano que fixeron festa; deixaron de celebrala en sinal de loito por un veciño que morreu nun accidente de motoserra, o mesmo día da patroa.) No bar ambulante do Linos, os membros do Grupo Ledicia procuraban folgos na paz do churrasco. Os asistentes ao baile, moi poucos, laiábanse da tristura das festas en setembro. Pero alí estaba Aurora, co seu soño. Recordo perfectamente que cantou unha de Agustín Pantoja que se titulaba "Adiós, amor". Movía moito as mans e xesticulaba tanto que os ollos aínda semellaban máis desorbitados que de cotío. Os músicos escoitárona en silencio. Mesmo houbo algún que deixou de comer en sinal de respecto. Cando rematou, sen aplausos nin entusiasmo, prometéronlle que lle habían dedicar unha peza en canto volvesen ao escenario.
Así como outros queren ser albaneis ou dermatólogos, Aurora decidiu que quería ser cantante. Non se levaban os concursos de televisión nin viña nunca pola parroquia ningún descubridor de talentos ocultos, polo que a aspirante a artista seguiu o vieiro que lle pareceu máis lóxico. Nas verbenas, mentres os da orquestra ceaban, ela achegábase moi solemne, presentábase con nome e apelidos, pedía permiso e, sen vergoña ningunha, interpretaba algunha canción que ela considerase representativa das súas facultades.
Lembro unha verbena de Santa Bárbara, en Escudeiros. (Se non me equivoco, foi a derradeiro ano que fixeron festa; deixaron de celebrala en sinal de loito por un veciño que morreu nun accidente de motoserra, o mesmo día da patroa.) No bar ambulante do Linos, os membros do Grupo Ledicia procuraban folgos na paz do churrasco. Os asistentes ao baile, moi poucos, laiábanse da tristura das festas en setembro. Pero alí estaba Aurora, co seu soño. Recordo perfectamente que cantou unha de Agustín Pantoja que se titulaba "Adiós, amor". Movía moito as mans e xesticulaba tanto que os ollos aínda semellaban máis desorbitados que de cotío. Os músicos escoitárona en silencio. Mesmo houbo algún que deixou de comer en sinal de respecto. Cando rematou, sen aplausos nin entusiasmo, prometéronlle que lle habían dedicar unha peza en canto volvesen ao escenario.
posted by Veloso at 9:51 a. m.
6 Comments:
eu canto moi mal e nunca tería a valentía de facelo nunha festa. Por iso, admiro máis a Aurora! Aplausos para ela dende lonxe!!!!
Moi gore o detalle da motoserra... :)
Sempre admirei a xente talentosa. E unha cousa que non deixa de abraiarme e a cantidade de talentos adicados a outras labores. No sitio menos esperado podes sentir autenticos xilgaros.
Sera o que din por ai: uns nacen con estrela e outros estrelados.
Saudos e dicirche que andarei polas terras calidas de Florida no Nadal e non por Galicia.
Sen que saia de aquí, confésovos que, na miña opinión, Aurora non tiña un talento especial para a música. En cambio, transmitía un entusiasmo absolutamente envexable. O meu aplauso para iso.
Laurindinha, ás veces reprimo os meus desexos de poñer máis asuntos gore. En Silvaoscura temos dabondo, pero non sei se estamos en horario infantil.
Vaia, vaia, Acedre, así que Nadal na Florida? Soa realmente ben, festas sen frío. Saúdos para todos.
Aurora é un dos meus nomes favoritos e afarándula sempre me pareceu un mundo atrainte...
Un beijo.
:)
A min tamén me parece un mundo bonito. Ás veces digo, medio en serio, que me gustaría ser cantante de rancheras. E non o descarto. Acepto ofertas para animar festas. Un bico tamén para ti, Marinha.
Publicar un comentario
<< Home