Os de Silvaoscura (28)

O primeiro can ao que lembro chamábase Jones, nome sacado dun xogador do Atlético de Madrid moi de moda naquela época. Era un animal serio, traballador, pouco amigo de xogos e agarimos. O meu avó aínda se emociona cando fala del, pero eu, para que negalo, tíñalle medo. Aínda así, admiro a intelixencia con que distinguía as pitas propias das da veciña, o desdén que amosaba cos gatos da casa e o instinto asasino que exhibía cos de fóra.
Despois viñeron outros: Cicutín, así chamado por un personaxe do Un, dos, tres, que era un can melancólico e pouco amigo de andar en coche; Maia, unha cadeliña alegre á que bauticei deste xeito pola famosa abella da televisión; León, de Fontebranca, ao que coñecín nos seus últimos días, coxo e cego dun ollo, pacificamente deitado ao morno sol, talvez agardando a morte; e un macho que tivemos durante moitos anos e que acabou algo tolo, quizabes por culpa dos seus donos, nós, que esquecemos poñerlle nome.
Agora temos a Killer Barbie. Regalóunola o Tin de Calvos, un individuo un pouco estraño que se ten por catedrático e come allos decotío, por culpa dunha filosofía de vida un tanto peculiar que defende con paixón e que aínda o ha de levar á tumba. Este Tin non sabe coidar aos cans -non é nada raro; tampouco se sabe coidar el-, polo que a cadela que nos deu chegou a Silvaoscura triste e asustada. Pasou así meses enteiros, agochada no seu tobo, do que só saía polas noites, cando pensaba que ninguén a vía. A forza de agarimo e paciencia, fomos conseguindo que se afixese a nós. Aínda ten medo a case todo o que se move -de aí o irónico nome que lle puxen-, pero xa se atreve a pasear connosco pola serra e ata nos agatuña pernas arriba nos momentos de brincadeira. Os xoves e os domingos, cando non chove, acompaña ao meu avó de caza. Non sabe botar coellos nin se mete polos cifrotes, pero tampouco fai mala parella co avó, que leva anos sen matar ningunha peza.