Na beira do Douro (13)

Todos os que fixestes algunha vez a viaxe en tren Vigo/Coruña-Madrid pasastes polo viaduto Martín Gil, sobre o encoro de Ricobayo, moi pretiño de Zamora. Pode que algún lembre as impresionantes rochas puntiagudas da paisaxe. No seu tempo, foi unha obra de primeiro nivel, tanto que aínda hoxe se recordan os apelidos dun dos enxeñeiros que a deseñaron (o outro pasou ao esquecemento, unha inxustiza máis). A mediados dos sesenta, nun estraño accidente, un tren saíuse da vía en pleno paso do viaduto e caeu ao baleiro. Din que aínda hoxe, cando as augas do encoro van moi baixas por culpa da seca, se ven os restos dos vagóns accidentados. Tamén contan que un chatarreiro zamorano fixo un gran negocio rescatando todo o que puido do desastre. O home, que tiña aspecto de indixente e vivía en condicións miserables, era dono dun inmenso capital, quizabes para confirmar aquilo de que Deus dá pan a quen non ten dentes.

Na beira do Douro (12)

Pasei o día de San Xurxo paseando por Zamora. Á tardiña, incomodamente sentado nun banco de pedra, á beira da igrexa de María Auxiliadora, aínda vin algúns dos que volvían, co pano violeta ao pescozo, da festa de Villalar de los Comuneros.
Seguindo co meu costume de ler os carteis das paredes, batín cun curioso anuncio: para este sábado estará nun ximnasio local Carlos Asensio, subcampión do mundo de culturismo, que fará unha exhibición pública de musculatura.
Por outra banda, na Sala Polivalente na que fago deporte un par de veces por semana, atopo un folio esquecido. Segundo pon, é a letra de "Lela", de Dulce Pontes. Instintivamente, pido un bolígrafo e engado o nome do verdadeiro autor da cántiga: Alfonso Daniel Rodríguez Castelao. Despois deixo de novo o papel no seu sitio, por se o dono volve para o recuperar.
E remato por hoxe recomendando un bar: o Ambigú, onde tomo café todos os días. Non só serven unhas tapas fabulosas, senón que Nuria, a camareira, é unha persoa dunha amabilidade perfecta, no seu punto xusto de cordialidade.

Sonsonetos para pasar o tempo (3)

Dos amores que nunca confesei
perduran tristísimas avenidas,
sen torpes bicos nin lentas feridas
nin lumes nos que xa non arderei.

Lémbrovos, amadas, téñovos lei,
e xamais vos vin nas noites espidas
nin logrei praza nas vosas vidas
de noivo, de amante, de único rei.

Quédame, amigas, o sutil fracaso
do meu silencio e do voso perdón.
Sexa o voso mel para esoutros homes

cos que eu brindarei con tremente vaso;
hei de levar sempre no corazón
palabras que rimen cos vosos nomes.

Coincidencia

Corrixo as probas dunha novela que vai saír pronto. É un texto que escribín o ano pasado. Nun dos últimos capítulos, entra en acción unha banda semiterrorista que causa o pánico alá onde vai. Non sabía moi ben como se podían chamar. Ao final, atopeilles unha denominación que me pareceu sonora e contundente: Os Chiquichiquis. Agora, as circunstancias da actualidade e do festival de Eurovisión vanme obrigar a procurar un novo nome.
Por certo, xa vos avisarei cando se publique a novela.