Tres manifestacións de confianza

Por sorte para min, a xente de Silvaoscura é intelixente e respectuosa, así que creo que, polo de agora, non debo temer os perigos que axexan ao señor Jourde, ao que só se pode recomendar paciencia.

Confío, por outra banda, na boa memoria dos celtistas que polo mundo andamos. Neste tempo de nimbos e baixas presións, pido un aplauso unánime para Félix Carnero, Ramón Carnero, Covelo, Rafa Sáez, o fotógrafo Eugenio e todos aqueles que ven recompensado o seu traballo de anos cunha miserable carta de despido.

E remato poñéndome espiritual, como nos retratos da Primeira Comuñón. Agardo que os cristiáns do planeta, entre os que me conto, lembremos sempre que a causa e a luz do noso compromiso é aquel home nacido en Belén de Xudea, e non eses sinistros individuos chamados Cañizares, Rouco ou Martínez Camino. Por moito balbordo que fagan, non representan a ninguén. Amosémoslles a fría suavidade do noso desprezo.

Así non

O sábado pola mañá asistín á elección de alcalde no auditorio do Concello de Vigo. Houbo aplausos e apupos, indignados e felices. Ata aquí todo normal. A totalidade dos concelleiros do BNG e do PSdeG xuraron ou prometeron en lingua galega; o mesmo fixeron a gran maioría dos do PP. Porén, houbo tres ou catro dos novos concelleiros populares que preferiron empregar o castelán. Están no seu dereito. Ninguén llelo pode reprochar. Por iso me doeron os berros de "en galego!" dalgún espontáneo, que só conseguen a reacción irada dos que reclaman respecto e democracia. O noso idioma ten xa demasiados problemas como para que aínda por riba lle busquemos inimigos. Eu son dos que pensan que os galegofalantes temos a obriga moral de ir decote ben vestidos, limpos, correctamente peiteados e perfumados. Refírome, por suposto, a que nos temos que esforzar en dar boa imaxe. Non podemos permitir que se identifique a lingua que falamos con actitudes radicais ou intolerantes. A mellor das firmezas é a que se transmite cun sorriso. Non digo que non teñamos a obriga de reclamar os nosos dereitos lingüísticos, senón que creo que a mellor maneira de facelo é mediante a normalidade, nunca con berros a destempo que o único que conseguen é dar notoriedade a algún concelleiro, coma o tal Martiño do outro día, que xa tiña dabondo con tratar de ler en voz alta aquel textiño de catro liñas que lle puxeran diante.
Dito o cal, suxiro que uns cantos membros da corporación (incluídos o novo alcalde, a ex-alcaldesa e o líder do BNG) asistan a clases de galego e aprendan a colocar pronomes. Por suposto, deséxolles todo o mellor. O seu acerto será para ben noso.
Ah, habería que falar do Celta, pero hoxe teño día triste e non razoo ben.

O día en que o mundo enteiro escoitou o himno galego

Onte cumpríronse vinte e cinco anos dun partido de fútbol histórico. Curiosamente, os xornais, tan amigos de aniversarios e cabodanos, non dixeron nada sobre o asunto. Falo do Italia-Polonia que se xogou en Balaídos, na primeira fase do Mundial 82. Como algúns lembrarán, cando os equipos estaban sobre o campo en actitude firme e respectuosa, nese momento solemne das músicas, soou, imprevistamente, o himno galego. Os italianos pensaron que se trataba do himno polaco e viceversa. O comentarista de Televisión Española, que tampouco estaba avisado da novidade, atribuíu alegremente a melodía ao conxunto azzurro, talvez por maior rango na aristocracia futbolística. O caso foi que, rematadas as notas de Pascual Veiga e homenaxeado o fogar de Breogán, soou, agora si, o himno de Italia. Rossi, Tardelli, Conti e demais compaña escoitárono con calma, mentres que os paisanos do papa Woytila comezaban a amosar facianas de estrañeza. En canto rematou a segunda peza da tarde, os transalpinos espalláronse polo campo adiante -aínda non se levaban eses saúdos que se fan agora-, mentres que os polacos non sabían se ir ou vir. Por fin, cando, xa resignados, ocupaban posicións, oíuse o himno polaco. Boniek, Lato, Buncol, Szarmach e os demais, esparexidos polo verde, puxéronse tesos de novo. O locutor de TVE quedou sen palabras.
Ao día seguinte, a Fifa prohibiu terminantemente que se interpretase nos partidos oficiais ningún himno que non fose o dos participantes.

Coincidencias?

Nos últimos dous anos, por circunstancias absolutamente inexplicables, algunhas das cousas que escribo foron galardoadas en diversos certames, convocados por cadanseu concello. Agora comprobo que aqueles alcaldes aos que estreitei a man no intre do recoller o premio pasaron todos, por razóns de meigallo ou de casualidade, á oposición. Munícipes d´O Grove, de Bueu ou de Ourense: agardo que non crean vostedes en gafes ou que, no caso de o faceren, non me teñan en conta a brincadeira.
Por outra banda, segundo soubemos o día da deliberación do xurado, o gañador do Premio Risco 2007, Xosé Vázquez Pintor, estase a recuperar dunha molesta varicela, a mesma doenza que padecín eu hai escasos tres meses. Pregunta científica: provoca varicela o Premio Risco? Sexa cal for a resposta, deséxolle ao señor Vázquez Pintor saúde e paciencia. E felicítoo pola súa excelente novela, que será publicada nos vindeiros meses por Sotelo Blanco Edicións.

Acción

Agora mesmo estou que me ferve o sangue. Estou farto, xa non aturo nin unha parvada máis. Creo que xa chegou a hora de que reaccionemos.

As dez mellores novelas

En realidade, non son as dez mellores. Son, simplemente, as dez que máis me gustan neste preciso intre. Se cadra, fago outra lista a semana que vén e xa non son as mesmas. O caso é que teño moito pracer en responder á petición de Parzival e poñer aquí os títulos máis queridos:

1. A esmorga, de Eduardo Blanco Amor
2. Scórpio, de Ricardo Carvalho Calero
3. Ilustrísima, de Carlos Casares
4. A nosa cinza, de Xavier Alcalá
5. Arrabaldo do norte, de Xosé Luís Méndez Ferrín
6. Tic-tac, de Suso de Toro
7. Un xogo de apócrifos, de Xosé Carlos Caneiro
8. Os comedores de patacas, de Manuel Rivas
9. Os meus ollos, de Ramiro Fonte
10. A tecedeira de Bonaval, de Antonio López Ferreiro

Isto vai en gustos, así que non lle hai dar demasiada importancia. Aínda así, que me perdoen Risco, Otero, Cunqueiro, Castelao, Xohana Torres, Queipo, Cid Cabido, Borrazás, Darío Xohán Cabana e moitos outros que teñen -non porque eu o diga, senón polos seus propios méritos- o seu nome escrito con letras de ouro na historia das nosas letras.

Comunicado na noite

Non sei como os asasinos non se decatan de que non lles convén dicir nada. Cada vez que abren a boca, todo o mundo ve que son rematadamente parvos. E iso non é o máis preocupante. O peor é que seguen a ser asasinos.