Así non

O sábado pola mañá asistín á elección de alcalde no auditorio do Concello de Vigo. Houbo aplausos e apupos, indignados e felices. Ata aquí todo normal. A totalidade dos concelleiros do BNG e do PSdeG xuraron ou prometeron en lingua galega; o mesmo fixeron a gran maioría dos do PP. Porén, houbo tres ou catro dos novos concelleiros populares que preferiron empregar o castelán. Están no seu dereito. Ninguén llelo pode reprochar. Por iso me doeron os berros de "en galego!" dalgún espontáneo, que só conseguen a reacción irada dos que reclaman respecto e democracia. O noso idioma ten xa demasiados problemas como para que aínda por riba lle busquemos inimigos. Eu son dos que pensan que os galegofalantes temos a obriga moral de ir decote ben vestidos, limpos, correctamente peiteados e perfumados. Refírome, por suposto, a que nos temos que esforzar en dar boa imaxe. Non podemos permitir que se identifique a lingua que falamos con actitudes radicais ou intolerantes. A mellor das firmezas é a que se transmite cun sorriso. Non digo que non teñamos a obriga de reclamar os nosos dereitos lingüísticos, senón que creo que a mellor maneira de facelo é mediante a normalidade, nunca con berros a destempo que o único que conseguen é dar notoriedade a algún concelleiro, coma o tal Martiño do outro día, que xa tiña dabondo con tratar de ler en voz alta aquel textiño de catro liñas que lle puxeran diante.
Dito o cal, suxiro que uns cantos membros da corporación (incluídos o novo alcalde, a ex-alcaldesa e o líder do BNG) asistan a clases de galego e aprendan a colocar pronomes. Por suposto, deséxolles todo o mellor. O seu acerto será para ben noso.
Ah, habería que falar do Celta, pero hoxe teño día triste e non razoo ben.