jueves, noviembre 30, 2006

Dígollo a Laura

Se a Conselleira de Educación pensa que o mellor sistema para normalizar a nosa lingua é o enfrontamento cos profesores de Lingua e Literatura Españolas (cos conseguintes comentarios nos xornais e o aburrimento de boa parte da sociedade), entón é que xa nos volvemos tolos de vez e non sabemos se o que queremos é salvar o galego ou matalo para sempre.
Este era o goberno de progreso, señores Touriño e Quintana?

miércoles, noviembre 29, 2006

Autobombo

Esta semana falo no Diario Cultural, na Radio Galega, de 15 a 16 horas. Quen teña problemas para durmir a sesta que o escoite e comprobará os poderes somníferos da miña voz.

Opinións dun cristián

Os medios de comunicación falan da última xuntanza dos bispos, seica polémica e apaixonada, e do documento que a Conferencia Episcopal acaba de publicar, no que se senta doutrina, entre outras cousas, sobre a negociación cos terroristas ou a situación política. Por suposto, un demócrata non pode ter nada en contra de que calquera asociación, estea esta formada por bispos, albaneis ou cantantes de tangos, expoña as súas opinións sobre os asuntos que considere oportunos, pero non por iso deixan de asediarme varias preguntas. Por exemplo, por que os xornais dedican tanto espazo aos comunicados dunha organización extravagante e non democrática? Quen lles outorgou aos bispos esa suposta autoridade moral coa que falan sempre? Como é posible que a maioría dos cristiáns permanezan indiferentes ou mesmo satisfeitos ante semellante abuso de poder? Que eu saiba, un bispo é nomeado directamente polo Papa -é dicir, polo Xefe dun estado estranxeiro no que impera un sistema político que non resiste a máis mínima análise democrática- e exerce as súas funcións, que deberían ser puramente administrativas, sobre a diócese que lle corresponda. O autor deste blog, por diferentes razóns familiares e sacramentais, figura nos arquivos das parroquias de Santa Rosalía de Caracas, San Salvador de Penosiños e Nosa Señora do Carme de Vigo. Pois ben, nunca ningunha destas institucións me convocou para participar libremente nas eleccións de párroco, arcipreste ou bispo (porén, si fun chamado ao auxilio económico e mesmo unha vez se me suxeriu a posibilidade de desenvolver na Parroquia do Perpetuo Socorro labores de catequista, aínda que, por fortuna, o Espírito Santo e o sentido común leváronme a rexeitar a oferta). É normal, por tanto, que non me sinta en absoluto representado por esa excéntrica morea de individuos que se reúnen en Madrid e que nos indican, con voz ridiculamente solemne, cal é o camiño correcto a seguir neste mundo atroz no que vivimos.
A Igrexa Católica, entendida como comunidade de fieis, ten e terá sempre o meu respecto e a miña amizade. Pero critico e desaprobo de xeito severo a actitude da xerarquía eclesiástica. Acúsoos de esquecer os principios evanxélicos máis básicos, de aproveitar a súa repercusión pública con intencións políticas e descaradamente económicas, de apoiar os poderosos e dar as costas aos máis necesitados (mesmo aos seus propios misioneiros e monxas, auténticos heroes de certas sociedades marxinais). En definitiva, acúsoos de ocultar e manipular a mensaxe do único individuo realmente interesante de toda esta estrambótica sociedade fundada en Xerusalén: Xesús Cristo.

domingo, noviembre 19, 2006

Crónica da fin de semana

Venres. Malia a choiva e a néboa, foi un pracer ir á Pobra de Trives e saber un pouco máis daqueles mestres que sufriron nas carnes e nas almas o horror da guerra. Ergamos a voz pola memoria de todos eles. Non sei se este blog ten virtudes de altofalante, pero non podo deixar de enviar a miña felicitación a Xoán Carlos Domínguez Alberte, organizador das xornadas.
Sábado. Doce do mediodía, conversas familiares e inminencias de cocido. O programa "A Revista", da TVG, dedica unha xenerosa reportaxe á visita a Galicia dos gañadores do Premio Planeta. A finalista, moi coñecida nas últimas semanas por certa polémica, expón unha teoría segundo a cal un sistema literario non se define pola lingua que emprega, senón por un feixe de circunstancias diversas entre as que sinala, por exemplo, o clima. Non me parece mal que Marta Rivera de la Cruz manifeste as súas opinións na televisión pública, pero produce tristura que se lle dedique un horario fabuloso a promocionar un premio millonario e sempre sospeitoso, mentres que se relega ao gañador do Blanco Amor ás dúas da madrugada dun xoves.
Domingo. Vexo a Manolita López Besteiro laiándose da imposición da lingua galega que se quere perpetrar no ensino. Evidentemente, non estou a favor de que se impoña nada, mais non podo esquecer que a muller que fala foi durante anos a máxima responsable de que a nosa lingua recibise no noso propio país trato de idioma estranxeiro, moribundo e anecdótico.
Chove en Zamora. Faltan dúas horas para iso que chaman derbi. A megafonía de Riazor falará castelán, como sempre.

lunes, noviembre 13, 2006

Os de Silvaoscura (68)

Co meu agradecemento a José Manuel, que me deu a idea.

Por pequeno e afastado que sexa o lugar, non renunciamos á práctica dos deportes máis exclusivos. O José Manuel do Ventura e mais eu xogabamos de cativos a unha especie de mini-golf. Servíanos de campo a terraza da casa dos meus avós (sóame raro chamarlle así; na familia sempre dicimos "a placa", atendendo á súa esencia de cemento). Un burato con funcións de desaugue, un ferro da cociña e unha pelota de tenis abondaban como equipo completo de xogo. Se non lembro mal, o José Manuel entendía mellor as irregularidades da superficie e gañaba case sempre.
Hoxe, pasados máis de vinte anos, admiro a precisión automobilística de Rubén, o único neno que queda en Silvaoscura. Subido no seu carriño de madeira, consegue conducilo dende a casa do Arsenio ata o poste da Tafona, nun percorrido ladeiro e con dobre curva que ben podería estar en calquera dos grandes circuítos. Rubén é un rapaciño educado e solitario, imita con acerto as voces de diferentes animais e, segundo souben hai pouco, ten dificultades coa análise gramatical.
O seu cuñado, Migueliño, case sempre en camiseta sen mangas, atravesa o camiño montado en preciosos cabalos que coida e domea. As súas exhibicións hípicas non se limitan á estética do movemento. Sen que eu o queira, o son do galope tráeme sempre ecos de sesión de tarde, de elegantes desafíos á porta do saloon, de arelas de xustiza, de infancia perdida.

lunes, noviembre 06, 2006

De Ourense a Vigo

Xa que non conseguín ser vocalista de orquestra, polo menos vou ter o pracer de vivir un día de sesión vermú e verbena. O cartel da festa é o seguinte:
Venres, 10 de novembro, ás 12 da mañá, entrega do Premio Risco no Salón de Plenos do Concello de Ourense. O mesmo día, ás 20 horas, en Vigo, na Casa do Libro, presentación da novela "Os mércores de Fra". Estarán comigo Susana Lamela, Magdalena Sánchez e Francisco Castro, aos que agradezo moitísimo a compaña.
Por suposto, estades todos convidados.