Os de Silvaoscura (68)

Co meu agradecemento a José Manuel, que me deu a idea.

Por pequeno e afastado que sexa o lugar, non renunciamos á práctica dos deportes máis exclusivos. O José Manuel do Ventura e mais eu xogabamos de cativos a unha especie de mini-golf. Servíanos de campo a terraza da casa dos meus avós (sóame raro chamarlle así; na familia sempre dicimos "a placa", atendendo á súa esencia de cemento). Un burato con funcións de desaugue, un ferro da cociña e unha pelota de tenis abondaban como equipo completo de xogo. Se non lembro mal, o José Manuel entendía mellor as irregularidades da superficie e gañaba case sempre.
Hoxe, pasados máis de vinte anos, admiro a precisión automobilística de Rubén, o único neno que queda en Silvaoscura. Subido no seu carriño de madeira, consegue conducilo dende a casa do Arsenio ata o poste da Tafona, nun percorrido ladeiro e con dobre curva que ben podería estar en calquera dos grandes circuítos. Rubén é un rapaciño educado e solitario, imita con acerto as voces de diferentes animais e, segundo souben hai pouco, ten dificultades coa análise gramatical.
O seu cuñado, Migueliño, case sempre en camiseta sen mangas, atravesa o camiño montado en preciosos cabalos que coida e domea. As súas exhibicións hípicas non se limitan á estética do movemento. Sen que eu o queira, o son do galope tráeme sempre ecos de sesión de tarde, de elegantes desafíos á porta do saloon, de arelas de xustiza, de infancia perdida.