Os de Silvaoscura (66)

A memoria non arquivou os nomes dos protagonistas desta historia, así que imos supoñer que foi a señora Isolina a que sentiu o corazón cheo de piedade ao ver enfermo o seu vello can. Incapaz de converter a misericordia en acción, pediulle a un hipotético Remixio, veciño e afeccionado á caza, que lle axudase a poñer fin aos sufrimentos do animal. Ademais, para se asegurar de que a execución fose rápida e o verdugo non sufrise perda no seu patrimonio, Isolina proporcionoulle ao executor un par de cartuchos. Pero sucedeu que Remixio, cando se achegou ao can e o viu naquel estado triste e incurable, deu en pensar no absurdo que era malgastar dous disparos nunha peza tan doada. Os cartuchos ían moi caros, así que tampouco había falta grave en gardalos no peto e cumprir a misión encomendada a aguilladazos. Despois duns cantos golpes, coa vítima caída no chan, o cazador deu media volta e volveu aos seus asuntos, talvez cavilando nas lebres ou nas perdices que o agardaban en xornadas máis heroicas.
Pero ocorreu que á Morte, esa dama, non lle gustaban as cousas mal feitas. Ao día seguinte, a señora Isolina sentiu que caiñaban e rabuñaban a porta. Era o seu can, sempre derrotado e aínda invencible.