Cavilacións do xuntador de letras

Seguindo unha conversa que principiaron no seu día Náufrago e Folerpa.

Recibo un amable correo electrónico de Xosé González, de Redondela, no que me pide algúns datos para un dicionario de escritores funcionarios que está a preparar. Non cabe dúbida de que este que aquí golpea o teclado traballa na función pública; outra cousa ben distinta é que sexa escritor. Por unha cuestión de prudencia e hixiene mental, preferirei sempre outras adscricións menos comprometidas. É certo que dende neno sempre sentín a necesidade case enfermiza de levar ao papel historias e sentimentos, pero non considero que este simple feito me autorice a autonomearme escritor. Tamén son vello afeccionado a dar patadas aos balóns e non por iso me podo chamar futbolista.
Por outra banda, a literatura é un dos poucos territorios nos que o intrusismo é un valor positivo. Aquilo que nos faría tremer nun urólogo ou nun fisioterapeuta é totalmente saudable nun xuntador de letras: convén, para o meu gusto, que os que escriben non sintan a necesidade de se converter en profesionais, nin fagan moito caso das críticas (das boas e das malas), nin se organicen en demasiados comités, xuntanzas, clubes e asociacións, nin dubiden á hora de retirarse temporal ou definitivamente dos escaparates das librarías. Claro que tamén poden facer todo o contrario e non habería nada que reprocharlles. O único que se debe esixir ao que escribe é que actúe con absoluta liberdade. E, xa de paso, se pode ser, que sexa consciente de que é moi improbable que os seus libros vaian cambiar o mundo.
Con todo, insisto: eu quería ser dianteiro centro do Celta. O demais son circunstancias.