Un ano

Non sei se darei fuxido dos tópicos e das emocións pequenas, pero creo que me vou arriscar. Hoxe hai un ano que botou a andar este Rei de Copas tan errático e impreciso. Quero, pois, aproveitar a data para dar as grazas a todos os amigos que vos achegastes ata aquí durante este tempo. Non sei se o blogomillo é unha república ou unha perda de tempo, pero tanto me ten. A min faime feliz entrar aquí e conversar convosco, principiar a xornada vendo que contades e formar parte desta comunidade. Se me permitides a autoterapia, direivos que noto ultimamente unha certa tendencia, da que non estou libre, á excesiva observación do blogueiro embigo. Está ben que nos xuntemos, que tomemos cafés e licores ou que mesmo cantemos baixo o branco luar, pero creo que nos convén lembrar que a blogosfera non é unha finalidade en si mesma, senón un fermoso medio de nos coñecermos e, xa de paso, de facer un pouquiño de país (ou o que sexa iso que nos une). Agardo que ninguén tome a mal as miñas palabras. Dígoas, simplemente, porque me sinto moi vencellado a isto que demos en chamar blogomillo e porque me gustaría que esta experiencia colectiva siga vizosa e primaveral por moito tempo.
Beizón a todos e Deus queira que de hoxe nun ano esteamos aquí para contar o conto.