Non me gusta España

E dígoo, precisamente, porque, queira ou non, son español. Xa se sabe que un é libre de establecer as prioridades que queira na vida; e así eu, por exemplo, podería principiar por declararme humano, terrícola, universal, que son palabras fermosas que non comprometen demasiado. Tamén podería escoitar tan só a voz do corazón e manifestarme galego, vigués, de Silvaoscura. Pero ocorre que non é así. Por sorte laboral ou por desgraza do depósito de gasóleo, cruzo todas as semanas o Padornelo. É máis, proclamo ben alto que estou agradecido a esta terra castelá, sinto un gran afecto pola vella cidade de igrexas e murallas na que vivo e mesmo engado, por moito que a intelixencia se me rebele, que sei que dentro de dúas semanas estarei alporizado cando os rapaces de Luis Aragonés caian eliminados en cuartos de final. Son, por tanto, español, igual que loiro, miope, de profundas entradas e de ollos verdes. Non creo nas patrias nin nas bandeiras, non conto batallas nin teño un póster na casa do Cid Campeador. Pero son español.
Por iso podo dicir, con voz de sesta inconclusa e peito estragado polos cambios de temperatura, que non me gusta España, que estou farto de que esteamos unha metade contra a outra metade, que non aturo un gramo máis de hipocrisía nos poderosos e de xenreira nos débiles, que non me considero en posesión da verdade absoluta -debo de ser dos poucos- e que xa vai sendo hora de que alguén teña un chisco de sentidiño e comece a moderar os ánimos. Non sei se é boa idea falar con Batasuna ou non -eu faríao, dende logo, pero recoñezo que con pouco entusiasmo-, pero estou seguro de que este país non sairá da lama na que vive enchoupado dende hai séculos mentres non decidamos, todos, que por fin chegou a hora de escoitar aos outros. Algo ben simple e, polo que semella, moi complicado.
E por hoxe máis nada. Perdoade a inxenuidade con que falo -vai moita calor, quizabes máis de trinta e cinco graos- e permitídeme que remate dicindo que, a pesar de todo, aínda teña esperanza. Ou se cadra é fe, non sei. Nunca distinguín ben as virtudes teologais.
PS Por certo, unha mensaxe a Luis Aragonés, coa seguridade de que os sabios de Hortaleza non len este blog: pode que che vaia ben, oxalá, pero metiches a zoca deixando na casa a Oubiña. Xa te arrepentirás. Vaia, xa me saíu o típico comentario irracional e resentido. Vedes como son español?