Os de Silvaoscura (59)

En materia de alcumes, sempre estivemos ben servidos por Silvaoscura e arredores. Houbo un famosísimo Parrandas, veciño de Sobrado e falador incansable. Cando eu o tratei, xa andaba polos setenta anos, pero conservaba intactas as facultades de sedutor. A súa condición de viúvo non o afundiu na melancolía; ao contrario, era frecuente velo paseando pola Avenida das Camelias en compaña de señoras maduras ás que facía as beiras cunha mestura de elegancia e descaro. É máis, lembro que o vin nun mirador, preto do Castro, en actitudes propias de adolescente. Era un individuo extraordinario, sen dúbida, que non daba disimulado a satisfacción que sentía cada vez que me dirixía a el con aquel estraño vocativo, Señor Parrandas, co que tentaba amosar respecto á súa idade e á súa sona de parrandeiro.
Outros alcumes proceden do lugar de procedencia do alcumado. Así, temos o Proente e mais o Carballeiras (por non falar dunha Nerga coa que compartín aulas universitarias e que non estaba orgullosa do Hortensia que figuraba no seu documento nacional de identidade). E outros teñen a súa orixe nalgunha expresión empregada con excesiva frecuencia, como sucedía co Tío Caramba, sancristán da parroquia de San Salvador de Penosiños. Contan que, cando naceu a miña nai, nun parto extraordinariamente difícil que non acabou en traxedia porque Deus non o quixo, o Tío Caramba presentouse na casa co manto da Virxe e abrigou con el á miña avoa, para axudala a pasar mellor o duro transo. "Caramba, caramba, Concha, como non cho ía traer, para qué está a familia, caramba", dicía sen descanso.
Pero o meu alcume favorito, sen dúbida, é o que ostentou a irmá do Pepe Tratante, a Resulta, unha mulleriña que marchou para Betanzos e alá morreu. Segundo din os que a coñeceron, esta señora concluía todos os seus parlamentos coa mesma frase: "Resulta que nada, éche un caso e adiós".