Os de Silvaoscura (57)

Chéganme novas do inminente casamento do Luís Alberto do Carraguedo. Aínda que non teño moito trato con el, deséxolle unha feliz vida matrimonial. Se non me engano, ao casar el, este que aquí escribe é o único que permanece felizmente solteiro dos sete rapaces que fixemos a primeira comuñón o 15 de maio de 1977. Xa falei nalgunha outra ocasión de tan memorable día, coa desculpa de lembrar e homenaxear ao noso especialísimo D. Xaime, párroco de Penosiños. Hoxe, co gallo da voda do Luís Alberto, recordo tamén os que compartiron comigo fotos e protagonismo. A miña prima Julita, a quen debo algúns dos consellos máis sabios que recibín na adolescencia, aparece no retrato con ollos de sono e a cara practicamente desaparecida no carapuchiño do vestido. A Esperanza de Calvos, coa súa face xa daquela anxelical, ensaia un proxecto de sorriso que non dá disimulado unha palidez talvez atribuíble ao flash da cámara. A Rosa de Vilanova, filla do Sousa, amosa firmeza e determinación nos beizos finos, como se xa soubese das alegrías e cambadelas que lle reservaba a vida. Vexo tamén a un rapaz chamado Jorge, tocaio meu por tanto, que semella algo máis vello e gallardo cós outros; penso que nunca máis o vin, aínda que teño oído que vive en Venezuela e ten familia de seu. Está asemade o Xosé Manuel de Calvos, alcumado o Cabazo, con tranquilidade e paz de espírito absolutas, digno precursor do actual, pai de fermosa familia numerosa. Está, por suposto, Luís Alberto, de pel moura, miudiño, orelliñas exteriores e ollos curiosos.
Ah, aínda hai outro raparigo na foto: un loiro coloradote e gordecho, con aire tímido. Pode que sexa eu.