Os de Silvaoscura (56)
Non dou lembrado o nome dunha velliña que tiña un estraño costume: cando comezaba a primavera, remexía nunha vella caixa que gardaba nun lugar oculto e extraía dela un fato de billetes. A muller non confiaba nos bancos nin en calquera sistema de aforro que implicase separación física do diñeiro. Pero tampouco pasaba por alto a humidade con que o inverno castigaba os agochos máis recónditos. Por iso era importante aproveitar as primeiras raiolas de sol para estender os billetes na azotea, naturalmente en día sen vento, lonxe dos gatos e baixo estrita vixilancia da lexítima propietaria do capital.
posted by Veloso at 9:47 a. m.
8 Comments:
A desconfianza dos nosos vellos campesiños cara o mundo financieiro convencional non é de hai moito tempo. A túa escea evócaa con acerto e tamén lembra imaxes literarias como o xudeu de Oliver Twist. Por certo, esa desconfianza tivo consecuencias tráxicas máis dunha vez: en Ourense, hai anos, non moitos, con aquela banda dos encapuchados que atacaba as casas solitarias dos velliños despois de cobrar a pensión, roubábaos e mallaba neles sen piedade. Que sería daqueles animais? Seguirán no cárcere ou xa sairían? Unha historia que daría para un tratamento literario, sen dúbida, se aínda non se fixo. Saúdos.
Creo que ese era, máis, ou menos, o método de aforro da tropa de Marbella. :D
En fin: tamén os tiñan na casa ou agochados buracos (fiscais) coma Xibraltar.
PD: excusas por tan aberrante comparacón.
Bueno, gracismas pola confraternidade, Veloso. De certo que, pola anécdota que referes, penso que aí está a clave de todo: a xustiza cósmica. Así, pola atribución inxusta da autoría dun texto, noutro lugar do cosmos alguén fica sen autoría...
Talvez deba ser así. Agora compréndoo todo.É dicir, nada.
Tamén ha de ser desconcertante que che atribúan un texto que non fixeches ti. Como que che cosan unha man que non é a túa.
Somos ben curiosos os humanos. E hai para todos os gustos.
Falando da humanidade, qué idílica estampa a da velliña secando os cartos ao sol!! Case como a da belida moza secando a roupa interior coa que esperará ao amigo na noite. Sería tema dunha cantiga de escarnio, se me apuras...
Os teus textos son engaiolantes, alégrome da túa volta.
Unha Aperta
Os teus textos son engaiolantes, alégrome da túa volta.
Unha Aperta
ay marcos, estás a falar das noticias arxentinas de todolos días: dende hai meio ano, máis ou menos, todolos días contan os xornais dalgun vello ou vella que foi (no mellor dos casos) roubado, torturado, apaleado, ata asasinado por os poucos cartos que teñen (ou que nin siquera teñen...).
Menos tráxica, ainda que bastante, cando o meu avó morreu, os catro fillos e a miña avóa deron en remexer os aforros que só el coidaba. Foi así como atoparon moitísimo diñeiro, vello e fora de circulación dende décadas. Cando fun a Galicia a primeira vez, mos cambiaron por moi poucas pesetas. O que fora algunha vez unha pequena fortuna era agora pouco máis que moedas.
Que sorte tinha a vella que non gastaba os billetes no inverno !.
Dende logo esa vellinha era dos vellos tempos porque agora si que os achantaria ben por medo aos ladrons.
Eu sei dunha senhora que limpa a prata a vista dos vecinhos para que miren as riquezas que ten.
Esa historia é muito máis común do que nos creemos. Moitas veces encontranse verdadeiros capitales nas casas de vellos mendigos.
Bicos.
Publicar un comentario
<< Home