Da lingua (3)
Tal como sinalan os informes dos sociolingüistas, hai unha incomprensible tendencia social a ocultar o galego. Exemplo triste: hai anos asistín ao casamento duns veciños. Cónstame que os noivos, os pais, as dúas familias enteiras, o crego oficiante... absolutamente todos os que alí estabamos eramos galegofalantes. A cerimonia celebrouse nunha parroquia da provincia de Ourense, non en Sevilla ou Valladolid. Pois ben, todo, absolutamente todo foi en castelán. E aínda engado algo máis: moito me temo que eu fun o único sorprendido. Este caso ten parentes próximos noutros que vemos decotío: esquelas de defuntos galegofalantes que non están en galego, invitacións a banquetes de galegofalantes que non están en galego, galegofalantes que non falan galego no supermercado ou no médico ou no concello... Sei que non estou a descubrir nada novo nin a dicir nada orixinal. Manteño, por outra banda, o meu renegrido pesimismo. Aínda así, atrévome a pedir algo absurdo de tan sinxelo: que os que falamos galego falemos galego. Ao final, as cántigas de A Roda, anos setenta, seguen de moda. Por certo, xa que principiei comentando unha voda, vou facendo un anuncio: outro día, se Deus quere, falarei dos curas.
posted by Veloso at 5:34 p. m.
11 Comments:
O galego as veces semella unha lingua pantasma, ou idioma espectro. As veces parece que realmente non existe e que todo foi un soño extraño. “lingua onírica”. Quizais ese sexa o mellor adxectivo para definila. ¿ou seremos nós os oníricos?
Eu sigo coa miña, que non home, que o galego ha de resistir. Para o ano cásaseme unha compañeira de traballo e vai facer as invitacións en galego. Sorpresa agradable a miña porque ela é das que falan coma o Paquiño; o mozo non, que é do Mesón do Bento e aos da imprenta vailles caer unha boa porque lles puxeron "Mesón del Viento".
Lingua onírica, que fermoso, Larvós, e ao mesmo tempo que contraditoria tristura. Sempre quixen ser unha irrealidade. Ao mellor consígoo a través da lingua.
Grazas polo optimismo, Besbellinha. Debo dicir que nos últimos anos teño ido a vodas en galego, con invitacións en galego e mesmo agasallos (eses que todo o mundo "esquece" na mesa) en galego. Moi bo o do Mesón del Viento. Digno de aparecer con letras de ouro ao carón de El Niño de la Guía.
coma pasou a outra vez que falaches da lingua, onte deixei algo na miña páxina que é unha resposta ao teu pesimismo. Perdoa, Veloso, pero eu teño o propósito de combater ese xeito triste de ollar o futuro do galego. Apertas!!
O das esquelas... e totalmente certo e bastante extendido. Pareceme tan curioso!!!
Un saudo
p.d.Como podedes ver eu procuro poñer o meu granito de area escribindo este comentario en galego, espero sepades perdoar os meus erros. Eskerrik Asko.
Pois eu casei en galego porque o cura fai todo en galego, mais que nada. A Ana daballe a risa cando tinha que dicir: Queres se-lo meu home? pero pasamolo ben.
Por certo, falando de vodas; que voda hai por ai ?. Cheirame que ha de ser a tua, non ?.
Gracinhas polo comentario no meu blogo e dicir que estamos ilusionados despois do primeiro momento de desconcerto. Irei relatando as novidades.
Graciñas polo optimismo, Torredebabel, sempre fas que modifique a miña melancolía inicial.
Zorionak, Artipractor, vexo que as clases de galego van moi ben.
Que eu saiba, Acedre, non vai haber ningunha voda por aquí. No que a min respecta, polo menos, desmíntoo categoricamente. Saúdos a todos.
É un comportamento tipicamente diglósico. Cando daba clase tiña que explicar ese fenómeno para os rapaces e sempre me entraba unha estraña melancolía. É o que hai.
Hoxe chamei a Xunta ao departamento da Función Pública, a Persoal. Foi para que me deran unhas pequenas explicacións de cómo tiña que facer para causar baixa nun pequeno cargiño no que levo 5 meses ao cal renuncie.
Queres ver que falei sempre en galego, pedín as explicacións todas en galego, e que a persoa que me contestou nunca me dixo unha palabra en galego?.
No departamento da Xunta no cal estou ata finais de mes, estamos 23 persoas traballando, estiven facendo un cálculo totalmente exacto de quen falamos de cotío o galego e sáenme 4 persoas, eu incluído. Cunha particularidade, que eu sempre contesto e falo en galego, sexa quen for o oínte; as outras tres persoas son galegofalantes habituais mais se alguén lles fala en castelán contéstanlle en castelán; teño comentado o tema con eles e recoñecen que non deberan cambiar o castelán, mais de alí a un pouco voltan a facelo.
É o complexo do desprestixio social, queirámolo recoñecer ou non, que ten hoxe en día a lingua galega na nosa terra, e que infelizmente non damos superado.
Por certo, eu casei hai 21 anos coa cerimonia en galego. Foi curioso ver a cara de asomo que tiñan os invitados por ver como se facía en galego. O cura era a primeira que facía en galego e trabucábase cada dúas por tres malia ser galego falante. Dende esa data non lembro que se celebrara outra na nosa lingua, a pesares de pasar xa tres curas e os tres galego falantes. Seguemos co complexo sen superalo.
O fenómeno como sabes se denomina diglosia, ante aquilo que se supón importante utilízase o idioma, ao que evidentemente por imposición se considera culto.
De feito creo que un dos problemas é que se pensa en galego, fálase en galego, pero lese pouco en galego e practicamente non se escribe en galego.
Como dixen noutro lugar, o primeiro é crerse, o segundo polo en valor a titulo particular.
Traballo nunha empresa pública onde o fan aproximadamente 1200 persoas, e onde os documentos escritos son fundamentais. Son a única persoa desas 1200 que escribe en galego, e tiven problemas abondo por facelo así: porque algunha xente non o entende(!), porque algunha xente non o quere entender, e porque algunha xente é tan intolerante que chegaron a retirarme a palabra (e facer outras cousas que prefiro non mencionar aqui) polo simple feito de escribir na miña lingua, cousa que os castelanfalantes fan todos os días e a todas as horas sen que ninguén os considere criminais por eso.
Síntome cansa, defraudada, triste, desprezada, humillada e cinco mil adxectivos negativos máis, pero non penso deixar de escribir na lingua que me ensinaron os meus pais e avós, na lingua que pertence ao meu pobo.
Que se fodan os que non entendan que son libre para facelo!
Publicar un comentario
<< Home