Os de Silvaoscura (54)
O señor Antonio Xoque puxo loito por unha perna que perdera en Cuba en circunstancias confusas. Cando volveu da terra quente, os veciños atopáronlle de novidade unha gravata negra e unha pata de pao coa que ameazaba os nenos, especialmente aqueles que quedaban ollando de fite aquela estraña extremidade de madeira.
Segundo din, o Xoque posuía un elevado sentido da xustiza, de aí que erguese o meu avó -daquela un rapaciño- polas orellas cando o viu mallando coa aguillada nunha vaca que non daba aprendido disciplinas. Tiña tamén unha lingua destemida para os tempos, polo que non lle importaba falar mal de Franco no adro ou no café. Anos despois, cando os vellos principiaron a cobrar o subsidio e el mesmo recibiu a primeira paga, andou o camiño da caixa de aforros de Vilavidal a Silvaoscura coa chaqueta do revés, en sinal de rectificación pública dos seus ideais.
O señor Antonio tivo unha morte tráxica. Caeu dun valado ao que agatuñara para podar unha cepa recóndita. Durante o velorio, unha das noras advertía á xente que lle viña rezar: "Pechen, pechen a porta para que non saian as pitas".
Segundo din, o Xoque posuía un elevado sentido da xustiza, de aí que erguese o meu avó -daquela un rapaciño- polas orellas cando o viu mallando coa aguillada nunha vaca que non daba aprendido disciplinas. Tiña tamén unha lingua destemida para os tempos, polo que non lle importaba falar mal de Franco no adro ou no café. Anos despois, cando os vellos principiaron a cobrar o subsidio e el mesmo recibiu a primeira paga, andou o camiño da caixa de aforros de Vilavidal a Silvaoscura coa chaqueta do revés, en sinal de rectificación pública dos seus ideais.
O señor Antonio tivo unha morte tráxica. Caeu dun valado ao que agatuñara para podar unha cepa recóndita. Durante o velorio, unha das noras advertía á xente que lle viña rezar: "Pechen, pechen a porta para que non saian as pitas".
posted by Veloso at 7:26 p. m.
8 Comments:
escelente, como sempre!
perdón, quixen escrever: é excelente!
concordo có de excelente e có "como sempre". Tamén teño un tío-avó que morreu caindo dunha arbore. Coido que tamén nos xeitos de morrer hai moito que fala sobre a vida das persoas... Apertas!!!
Fermoso...
Xa rematei Licor de abelá con xeo. Gustoume moito, meu. Agardo impaciente a próxima. :)
Non entendo o das pitas. Polo resto unha delicia.
O detalle da perna de pau fixome lembrar un tioavo meu que tinha un capucho de coiro no canto dun polegar que lle faltaba da man. El dicia que era de meter o dedo no naris que lle caira e abofe que non metin o dedo ata que fun ben maior. Iso si; nunca fun capaz de meter o polegar no naris.
Acedre, segundo vexo na casa dos Xoques e na da maioría dos veciños de Silvaoscura, para acceder á vivenda hai que pasar primeiro por un patio onde petiscaban tranquilamente as pitas. Supoño que a nora se preocupaba por esta primeira porta. Saúdos para todos e graciñas polas vosas palabras. Peke, alégrome de que che gustase o licor.
Encantoume o de "lingua destemida para o seu tempo".
É certo: hoxe é sinxelo largar pola boca. Pero naqueles tempos había que botarlle un par de... pitas ao asunto.
Publicar un comentario
<< Home