Os de Silvaoscura (53)

A señora Eloisa vendía xoguetes e larpeiradas nas verbenas. Cando eu era neno, entre carreira e carreira, paraba no seu posto e mercáballe, por exemplo, un saxofón de plástico ou unha escopetiña con munición recuperable de corcho ou unha montaña de huesitos. Os meus xogos remataban case sempre en caída espectacular, cóbados estragados e xeonllos con sangue. Pero a señora Eloisa seguía alí, sentadiña nunha cadeira pregable, cos ollos afundidos e os beizos inexpresivos.
Pasou o tempo e viñeron festas novas. O adolescente radical -outra vez eu- camiñaba indeciso, sen saber moi ben se o correcto era meter as mans nos petos ou deixalas caer ao longo do corpo con aire de leve desdén. Cando a orquestra botaba as pezas menos complicadas, o rapaz collía folgos e convidaba a bailar á Sissel de Marnotos, á Esperanciña de Calvos, á Carmen de Silvaoscura. Algunhas veces aceptaban. A señora Eloisa seguía no seu posto, velliña, digna e derrotada.
Cambiamos de milenio. Parece que seguimos os de sempre, pero non é certo. Os nenos que corren son distintos, moitos deles fillos daquelas que un día, Deus as bendiga, quixeron bailar comigo. Faltan veciños de toda a vida, personaxes que foron reais e que de súpeto adquiriron categoría de símbolo inesquecible. Pablo, Roi e Xián rodean o posto de xoguetes cos ollos moi abertos. Busco do outro lado a face nobre e chea de enrugas da señora Eloisa, mais non a atopo. A noite púxose fresca.