Os de Silvaoscura (60)

A orquestra Ledicia tiña un vocalista moi fachendoso: estarricábase canto podía para parecer máis alto e botaba unha chea de tempo a presentar cada canción. Na Abraxas tocaba a batería un mozo que, ademais de gastar bigote mexicano, era capaz de manexar os paos e cantar ao mesmo tempo a célebre ranchera "Si la muerte me la dieras tú". A Gran Veracruz, despois chamada Súper Combo, debía de ser das máis poderosas; polo menos, tiñan dous uniformes diferentes, un azul e outro vermello. Pero, sen dúbida, o conxunto que máis exito tiña nas verbenas era o que se chamaba Los Nocturnos, de Vigo. Moitas rapazas da época andaban medio toliñas polo seu cantante, un curioso individuo chamado Ramón Presley.
Este tal Ramón, nativo do barrio vigués da Salgueira, era un rapaz novo, de vinte e poucos anos, alto, moreno, coa face mesturada entre a dozura e o atrevemento. Durante a semana, traballaba de locutor nos "Cuarenta principales". Todos os sábados, dende xuño ata setembro, subía á furgoneta dos Nocturnos e percorría Galicia a golpe de verbena, pasodobre e santo patrón. Os homes, mellor dito, os proxectos de homes que daquela andabamos na adolescencia, non sentiamos a menor simpatía polo tal Presley, un fulano absolutamente indesexable. Era guapo, cantaba ben e atendía con moita amabilidade ás rapazas que se lle achegaban nos descansos a pedirlle cancións. Demasiadas virtudes contra as que competir. Por se fose pouco, mesmo chegou a saír na tele, participando nun concurso de canción melódica -o célebre Gente Joven- no que acabou nunha discutida cuarta posición que ás mozas lles parecía meritoria e que eu consideraba un fracaso absoluto.
A Carmiña da Angelita era unha das máis devotas. Lembro un verán no que viñera a Vigo para pasar unhas semanas de vacacións na casa dos seus tíos. Máis que praias ou paseos, a súa predilección turística era ir á sede de Radio Vigo, alá na rúa Policarpo Sanz, e asistir a unha das visitas organizadas á emisora. Iso si, coa condición de que o guía fose Ramón Presley. O meu primo José Manuel e mais eu acompañamos a Carmiña nunha destas visitas. Recoñezo con profundísimo pesar que o tipo non só era un fenómeno cantando My way, senón que ademais era unha persoa encantadora. Nin sequera nos quedaba o consolo de comentar "vai todo cheo" ou "seica ten unha leira en Toledo" ou calquera deses ditos con que o pobo castiga os soberbios. A miña amiga saía de Radio Vigo coas fazulas arrubiadas e os ollos brillantes, feliz de estar préto do seu ídolo.
Pero todo pasa. Ao cabo de dous ou tres anos, as comisións deixaron de contratar os Nocturnos. Puxéronse de moda novas orquestras, os "Cuarenta Principales" cambiaron de locutores, Carmiña -todas as Carmiñas- esqueceu a ilusión dos quince anos, fíxose evidente que case ninguén lembra o nome dos que perderon en Gente Joven.
Unha noite, durante as festas de Zamora do ano pasado, atravesei a Praza Maior cuns amigos. Xa rematara a verbena. Os músicos repuñan forzas nun dos bares. De súpeto, fixeime nun que levaba americana branca, tupé rockeiro ao estilo dos cincuenta, sorriso perfecto, pel bronceada... Era Ramón Presley. Os anos non o desgastaran. É máis, semellaba o mesmo rapazolo das verbenas do San Xoán ou do San Salvador. Funo saudar, talvez como desagravio da moita envexa amoreada na adolescencia. O home, como é natural, púxose contento de que o recoñecesen, tan lonxe da Salgueira e tantos veráns despois do seu tempo de gloria. Seguía a ser amable e encantador. Confesoume que a paixón da súa vida era cantar e que non o deixaría mentres tivese forzas. En canto me despedín del, non puiden resistir a tentación e collín o teléfono móbil. Era unha boa ocasión para espertar a Carmiña.