Proposta

Pouso os dedos sobre o teclado e sinto a tentación de falar de asuntos irrelevantes (explicando, por exemplo, por que non son escritor, máis que nada por seguir o interesante fío lanzado por Náufrago e Folerpa) ou relevantes (como unha idea fabulosa da que tiven noticia hai pouco: a homenaxe aos fusilados no Alto do Furriolo), pero a moita preguiza amoreada durante estas semanas de sofá, calor e excesos futbolísticos impídenme escribir co raciocinio desexable.
Limítome, pois, a anunciarvos que dende o vindeiro día 1 de xullo e ata o 6 de agosto, co gallo das miñas inmerecidas vacacións laborais, estarei en Galicia. Repartirei o meu caótico tempo entre Vigo e Silvaoscura, con algunha posible escapada a Santiago de Compostela e talvez á Coruña. Se algún dos amigos do blogomillo quere e lle cadra ben, para min sería un pracer compartir café e conversa. Avisádeme a xsv@usal.es e falamos. Pasádeo ben, coidado nas estradas, xeito nas verbenas e moderación nos licores. Unha aperta para todos.

Un ano

Non sei se darei fuxido dos tópicos e das emocións pequenas, pero creo que me vou arriscar. Hoxe hai un ano que botou a andar este Rei de Copas tan errático e impreciso. Quero, pois, aproveitar a data para dar as grazas a todos os amigos que vos achegastes ata aquí durante este tempo. Non sei se o blogomillo é unha república ou unha perda de tempo, pero tanto me ten. A min faime feliz entrar aquí e conversar convosco, principiar a xornada vendo que contades e formar parte desta comunidade. Se me permitides a autoterapia, direivos que noto ultimamente unha certa tendencia, da que non estou libre, á excesiva observación do blogueiro embigo. Está ben que nos xuntemos, que tomemos cafés e licores ou que mesmo cantemos baixo o branco luar, pero creo que nos convén lembrar que a blogosfera non é unha finalidade en si mesma, senón un fermoso medio de nos coñecermos e, xa de paso, de facer un pouquiño de país (ou o que sexa iso que nos une). Agardo que ninguén tome a mal as miñas palabras. Dígoas, simplemente, porque me sinto moi vencellado a isto que demos en chamar blogomillo e porque me gustaría que esta experiencia colectiva siga vizosa e primaveral por moito tempo.
Beizón a todos e Deus queira que de hoxe nun ano esteamos aquí para contar o conto.

Boa nova

Cando tiña dezasete ou dezaoito anos -xa pasaron outros tantos, ai- formei parte dunha pequena sociedade que tiña o elegante nome de Clube Cultural Saefe. Tiñamos ideas algo confusas, fermosos propósitos e unha gran ilusión chamada Galicia. O noso valedor e protector era un rapaz moito máis novo ca nós, Xaime Illa Couto, probablemente a persoa máis sabia que coñecín na miña vida. Durante algún tempo, organizamos tertulias, conferencias e algunha cea. Despois, a vida e os estudos leváronnos por lugares diferentes. Eu, por exemplo, marchei a Santiago de Compostela, onde practiquei as artes do paseo e dos bailes de salón.
Hoxe bato no xornal coa nova de que un daqueles compañeiros do Saefe, Xavier Martínez Cobas, vén de recibir o nomeamento de director xeral do R. C. Celta. É unha nova extraordinaria, e non só polo talento e a capacidade de xestión do ata agora vicerreitor, senón, sobre todo, porque me parece un magnífico sinal que unha persoa plenamente comprometida coa nosa lingua chegue a un posto de tanta repercusión pública. Xa teño comentado máis dunha vez que un dos ámbitos fundamentais para a normalización da lingua é a empresa. Se aínda por riba estamos a falar dun clube de fútbol de primeira división, con todo o que iso significa en cuestións de sentimentos colectivos, podemos concluír que a entrada de Martínez Cobas nos despachos da Praza de España debe ser saudada con optimismo.
Moita sorte a Xavier, boa e deportiva mañá para todos e, amigos, como non, como sempre, o de sempre: Alaaaa, Celta.

Non me gusta España

E dígoo, precisamente, porque, queira ou non, son español. Xa se sabe que un é libre de establecer as prioridades que queira na vida; e así eu, por exemplo, podería principiar por declararme humano, terrícola, universal, que son palabras fermosas que non comprometen demasiado. Tamén podería escoitar tan só a voz do corazón e manifestarme galego, vigués, de Silvaoscura. Pero ocorre que non é así. Por sorte laboral ou por desgraza do depósito de gasóleo, cruzo todas as semanas o Padornelo. É máis, proclamo ben alto que estou agradecido a esta terra castelá, sinto un gran afecto pola vella cidade de igrexas e murallas na que vivo e mesmo engado, por moito que a intelixencia se me rebele, que sei que dentro de dúas semanas estarei alporizado cando os rapaces de Luis Aragonés caian eliminados en cuartos de final. Son, por tanto, español, igual que loiro, miope, de profundas entradas e de ollos verdes. Non creo nas patrias nin nas bandeiras, non conto batallas nin teño un póster na casa do Cid Campeador. Pero son español.
Por iso podo dicir, con voz de sesta inconclusa e peito estragado polos cambios de temperatura, que non me gusta España, que estou farto de que esteamos unha metade contra a outra metade, que non aturo un gramo máis de hipocrisía nos poderosos e de xenreira nos débiles, que non me considero en posesión da verdade absoluta -debo de ser dos poucos- e que xa vai sendo hora de que alguén teña un chisco de sentidiño e comece a moderar os ánimos. Non sei se é boa idea falar con Batasuna ou non -eu faríao, dende logo, pero recoñezo que con pouco entusiasmo-, pero estou seguro de que este país non sairá da lama na que vive enchoupado dende hai séculos mentres non decidamos, todos, que por fin chegou a hora de escoitar aos outros. Algo ben simple e, polo que semella, moi complicado.
E por hoxe máis nada. Perdoade a inxenuidade con que falo -vai moita calor, quizabes máis de trinta e cinco graos- e permitídeme que remate dicindo que, a pesar de todo, aínda teña esperanza. Ou se cadra é fe, non sei. Nunca distinguín ben as virtudes teologais.
PS Por certo, unha mensaxe a Luis Aragonés, coa seguridade de que os sabios de Hortaleza non len este blog: pode que che vaia ben, oxalá, pero metiches a zoca deixando na casa a Oubiña. Xa te arrepentirás. Vaia, xa me saíu o típico comentario irracional e resentido. Vedes como son español?