Pequenos fracasos

Unha amiga xenerosa e observadora aconsella por teléfono ao meu veciño do 1º D: "Non deberías escribir esas cousas no teu blog. A xente vai pensar que estás tolo". O aludido agradece as palabras e principia unha longa reflexión sobre o delicado asunto das voces narrativas. Moitas veces, os escritores estragan unha boa historia simplemente por non a saber contar dende a perspectiva axeitada. É un pensamento interesante, sen dúbida, pero o veciño do 1º D ten hoxe unha misión moito máis alta. Leva meses sen limpar os cristais, así que apaña caldeiros e panos varios, mestura auga e vinagre, fornécese de xornais atrasados e pon mans á tarefa. Faino sen camiseta, vestido unicamente cun pantalón curto pasado de moda, para que os paseantes da rúa admiren o seu peito peludo, o bandullo branco e redondo, os brazos escasos en lonxitude e musculatura. Despois de dúas horas de intenso traballo, o limpador retrocede uns metros e pon distancia perante a obra feita. Sobrevén entón a derrota: os cristais están aínda máis lixosos có principio, non hai ningún vestixio de transparencia nas fiestras do 1º D. O veciño suspira con absoluta melancolía. De súpeto, unha pequena raiola de luz atravesa o seu maxín. Eufórico, descobre que acaba de resolver o dilema da voz narrativa e, xa de paso, vese capaz de render homenaxe á súa amiga xenerosa e observadora. Cando relate o desastre cristaleiro no blog, farao en terceira persoa, para que ninguén se decate de que o protagonista da historia e mais ese tal Veloso, o dos karaokes, son en realidade o mesmo individuo.

Xeo

"Café con xeo", pedín no Café Van Gogh, ao que cheguei abafado e con retraso. "Café con xeo", repetín cun sorriso, procurando que a pronuncia fose clara, cando a rapaza me mirou con cellas erguidas. "No sé qué es eso", dixo, e xa estaba eu disposto a falarlle dos estados da materia e da solidificación da auga cando unha das miñas amigas, farta ou máis amable ca min ou se cadra menos reflexiva en cuestións sociolingüísticas, exclamou "con hielo", dando por rematado o asunto.
Foi, insisto, no Van Gogh, na miña cidade, na que me criei e medrei, a cidade na que, cada vez máis, vou precisando un tradutor simultáneo.

Volvín

Se non me engano, tal noite coma a de hoxe o mundo olla cara ao ceo na procura das bágoas de San Lourenzo. Non descarto a contemplación de estrelas na miña axenda, pero xa adianto que non vou ser eu quen aproveite a desculpa para chorar polo remate das vacacións. Ao contrario, ben contento que estou de regresar á beira do Douro e sentar de novo diante desta pantalliña. Desta volta os días de descanso foron menos ca en anos anteriores, pero ben aproveitados. Estiven coa familia e cos amigos, dei longos paseos por Vigo e Silvaoscura, bailei todo o que puiden, tomei algunha copa de máis (ou de menos) e mesmo me quedou tempo para ler algúns libros (non os vou comentar, non vaia ser que alguén vaia pensar que escribo un blog literario; nada máis lonxe da miña intención). En fin, amigos, saúde para todos e que agosto vos sexa leve. O enviado especial a Zamora volve estar operativo, para o que mandedes. Quen pase por aquí que avise.