lunes, diciembre 05, 2005

Os de Silvaoscura (28)

O primeiro can ao que lembro chamábase Jones, nome sacado dun xogador do Atlético de Madrid moi de moda naquela época. Era un animal serio, traballador, pouco amigo de xogos e agarimos. O meu avó aínda se emociona cando fala del, pero eu, para que negalo, tíñalle medo. Aínda así, admiro a intelixencia con que distinguía as pitas propias das da veciña, o desdén que amosaba cos gatos da casa e o instinto asasino que exhibía cos de fóra.
Despois viñeron outros: Cicutín, así chamado por un personaxe do Un, dos, tres, que era un can melancólico e pouco amigo de andar en coche; Maia, unha cadeliña alegre á que bauticei deste xeito pola famosa abella da televisión; León, de Fontebranca, ao que coñecín nos seus últimos días, coxo e cego dun ollo, pacificamente deitado ao morno sol, talvez agardando a morte; e un macho que tivemos durante moitos anos e que acabou algo tolo, quizabes por culpa dos seus donos, nós, que esquecemos poñerlle nome.
Agora temos a Killer Barbie. Regalóunola o Tin de Calvos, un individuo un pouco estraño que se ten por catedrático e come allos decotío, por culpa dunha filosofía de vida un tanto peculiar que defende con paixón e que aínda o ha de levar á tumba. Este Tin non sabe coidar aos cans -non é nada raro; tampouco se sabe coidar el-, polo que a cadela que nos deu chegou a Silvaoscura triste e asustada. Pasou así meses enteiros, agochada no seu tobo, do que só saía polas noites, cando pensaba que ninguén a vía. A forza de agarimo e paciencia, fomos conseguindo que se afixese a nós. Aínda ten medo a case todo o que se move -de aí o irónico nome que lle puxen-, pero xa se atreve a pasear connosco pola serra e ata nos agatuña pernas arriba nos momentos de brincadeira. Os xoves e os domingos, cando non chove, acompaña ao meu avó de caza. Non sabe botar coellos nin se mete polos cifrotes, pero tampouco fai mala parella co avó, que leva anos sen matar ningunha peza.

7 Comments:

Anonymous Anónimo said...

A 1ª cadeliña que tiven eu era Yuma, pequerrecha e desobediente matouna un coche por non ir ao pé de mín.
:)

2:45 p. m.  
Blogger acedre said...

Bordas os textos, Veloso. Se eu crese na reencarnacion pensaria que ti es Carlos Casares en persoa.
Saudos e gracias pola palabra cocifros que suponho que seran os tobos dos coellos, non ?.

4:30 a. m.  
Blogger torredebabel said...

todos os días, nalgún momento, laméntome de que o meu galego sexa tan básico e elemental. Pero mais laméntome cada vez que leo un dos teus post e quero decir o moito que me emociono e conmovo e divirto e viaxo a Silvaoscura. Por iso, perdoa acedre, voume sumar ás tuas palabras: "Bordas os textos, Veloso".
Apertas!

1:32 a. m.  
Blogger Pantelas home libre said...

Eu non lembro o primeiro can que apareceu pola miña vida mas si lembro os nomes que un veciño lles poñía asos seus. Do que máis grato recordo gardo é do Troski. Creo que daquela o fillo, que realmente era quen lles puña os nomes, andaría a estudar a Revolución rusa, aínda que tamén é certo que este periplo o debeu marcar abondo xa que dende aquela se converteu nunha desas poucas persoas que son na actualidade de esquerdas.

12:16 p. m.  
Blogger satine said...

Eu si lembro a primeira vez que Rai chegou a casa, eu tiña seis anos e o meu avó traíao envolto en papel de xornal. Un pastor alemán con máis pulgas que pelo. Estivo con nós quince anos, e morreu cando meu avó foi a operarse a Madrid. Deixou de comer e marchou morrer o monte onde tantas veces estivera co seu dono.

12:04 p. m.  
Blogger Veloso said...

Graciñas, Acedre e Torredebabel, polas vosas palabras. Falando de cans, o outro día falaron na tele dunha asociación que loita pola recuperación do auténtico Can de Palleiro, unha especie que, a forza de estar excluída dos gustos da xente, está en perigo de extinción. Saúdos a todos e bos días dende a fría mañá zamorana.

8:39 a. m.  
Blogger Veloso said...

Ah, esquecía algo. Cocifros chámanlles aos carreiros que fan os animais entre os toxos. Os dos porcos bravos, por exemplo, son ben visibles.

9:50 a. m.  

Publicar un comentario

<< Home