Os de Silvaoscura (4)

Cando os meus avós fixeron o canastro que aínda temos, unha veciña murmurou "fancho ben grande; a ver se despois teñen con qué o encher". Se eu fose un Bucay ou un Coelho, concluiría que os humanos temos a obriga de loitar polos nosos soños, de non sermos nós mesmos os que lles poñemos límites. Como non é así, confórmome con dicir que, grande ou pequeno, aquel canastro cumpriu funcións de dilixencia, alá no Far West da miña infancia. De feito, cando me debruzo na fiestra e o contemplo, aínda vexo os imaxinarios cabalos que turran del polas inmensas chairas de Texas.