Os de Silvaoscura (41)

O Lisardo Xoque levaba sempre a chaqueta polos ombros, fumaba ata o derradeiro milímetro da cabicha e contemplaba o mundo cuns olliños que parecían permanentemente pechados. Nos días santos de máis tradición, viña pola casa, co seu pelo branco convertido en amarelo (talvez do escaso trato coa auga), e amosaba a súa boa veciñanza a golpe de augardente: "Véñolle tomar a copa a Concha, que está de días". Os seus grolos, rápidos e seguros, non o retiñan máis tempo do indispensable. En realidade, e contrariamente aos seus sobriños Xoques, o Lisardo non era home de demasiadas falas. Iso si, lembro que nunha ocasión, cando xa se despedía, miroume de fite, como quen reflexiona moito o que vai dicir, e puxo voz de absoluta gravidade: "Os de Vigo comedes peixe todos os días, non é?" Sen a menor dúbida, resposteille que si. "E a miúdo a dúas ou tres veces ao día", engadín.
Dunha volta, a xiada do inverno fíxolle unha mala xogada ao Lisardo. Avantando unha portaleira, esvarou e partiu un pé. Os veciños fóronlle valer, asustados polos berros de dor que profería. Mentres agardaban pola ambulancia, a súa muller, Rosa, cansa de tantas voces, reprendeuno: "Non berres tanto, que máis doe parir".