Os de Silvaoscura (36)

Se pecho os ollos, aínda vexo a Asunción, a muller do Arsenio, correndo polo lugar adiante na procura dun feixe de herba ou calquera outro labor urxente. O seu paso lixeiro contrasta cos andares lentos e algo distraídos do Lisardo, o do pelo amarelo e a chaqueta polos ombros, disposto sempre a enviar un grolo de augardente á saúde da primeira causa que se ofrecese.
Vexo tamén a Carmen Xoca, todo o tempo a tusir, firme nas súas dúas eternas preguntas: "¿Qué hora tienes? ¿Nuevas o viejas?" Á súa irmá, Emilia, hai tempo que non lle rexe a cabeciña. Sospeita infidelidades imposibles do seu home e pide o voto de xeonllos para Felipe González. Segundo ela, é o único xeito que lle queda de poder reencontrarse coa súa filla perdida, María Teresa Campos. Para o caso de que se produza o feliz suceso, Emilia prométenos unha avioneta de agasallo, pero unha avioneta de verdade, con hélices e motores, para que poidamos abandonar por fin a ditadura do automóbil. O home de Emilia, o Emilio Malo, é xordomudo de nacemento, o que lle evita entender moitos dos desvaríos da súa dona. Non tiveron fillos. Non hai María Teresa, só delirios de nai inconclusa.
Tamén oe pouco a Elisa da Rúa. Deixou de confesarse hai anos precisamente por este motivo. Pasa as tardes no corredor, lendo revistas e contemplando as hortas da Veiguiña. É unha muller alegre, simpática. A súa risa soa a cascarada de felicidade que enche todo o lugar.
Polo camiño pasa o meu tío Adolfo, cunha viseira que pon NY. Trouxéronlla os seus netos de Estados Unidos. Prende o cigarro con chisqueiro e conta historias da guerra. Loitou no bando dos perdedores e non garda boa lembranza dun veciño que lle negou o pan nun campo de concentración. Aínda así, sempre está contento. Nas xuntanzas da mata ou da vendima, é o máis divertido da familia, o meu querido tío Adolfo.
Pecho os ollos e aínda os vexo, pero xa non están. Morreron todos, algúns xa hai ben tempo.
Medra o silencio en Silvaoscura.