Os de Silvaoscura (39)

En fronte da nosa casa vivían os Tratantes, Pepe e Esperanza. El dedicárase toda a vida ao negocio das vacas, de aí o alcume con que era coñecido no lugar (os de lonxe chamábanlle simplemente O Silvaoscura, pola viseira do camión no que transportaba o gando). Contaba historias algo confusas sobre noites de contrabando e aduaneiros permisivos, criticaba con auténtica xenreira aos gobernantes e gastaba unhas puchas grandes máis propias dun xubilado donostiarra que de calquera dos nosos vellos. Segundo asegura o meu avó, o Pepe Tratante tiña moi boa voz, polo menos de novo, e non era raro que acabase as súas esmorgas a golpe de ranchera e pasodobre. Pode ser que iso explicase aquel sorprendente "Jorge Negrete" que empregaba para dirixirse a min. Ao final, un estranxeiro sen escrúpulos chamado Alzheimer levouno máis dunha vez a andar perdido polos camiños e a perder constantemente o rumbo da conversa.
A súa muller, a Esperanza, estaba algo xorda. En contraste con esta eiva, a súa afección principal era escoitar decotío as esquelas de Radio Ourense. De unha e media a dúas, medio Silvaoscura sentía como da cociña dos Tratantes saían voces contundentes que anunciaban "ómnibus, con paradas donde sea necesario y regreso a la terminación". Rematada a sesión mortuoria, a Esperanza saía á azotea e berraba pola miña avoa: "Concha, hai defunto en Vilameá". Ou en Sobrado, ou en Poulo, ou en Cerdal... Chega unha época da vida en que case todos os días hai defunto coñecido nalgures.
Cando morreu a Esperanza, a xeito de homenaxe, puxen a miña radio por riba do televisor, deille ben voz e sintonicei Radio Ourense. En silencio, con gran respecto, escoitamos a súa esquela, a que pechaba o círculo.