Zamora

Saboreando uns amorodos aínda algo amargos, cheguei á conclusión de que xa vai sendo hora de corrixir algunhas pequenas inxustizas cometidas por este blogueiro. Por exemplo, nunca vos falei de Zamora, a cidade que me acolle, que me tranquiliza e que me dá de comer.
Levo aquí sete anos e medio. Dende aquela fría mañá de novembro do 99 en que cheguei -cedo de máis- á vella Escola de Maxisterio, ata hoxe, nas acolledoras e modernas oficinas do Campus Viriato, funme adaptando paseniñamente a esta terra, ata o punto de que agora, sen renunciar á miña condición de galego, xa son, en certo xeito, unha especie de zamorano. Polo menos, un amigo incondicional de Zamora.
É unha cidade pequena, duns sesenta e cinco mil habitantes, con serios problemas de infraestruturas e con poucos recursos económicos. A poboación está composta fundamentalmente por funcionarios e xubilados. É moi frecuente que a xente nova se vexa obrigada a emigrar e a procurar un futuro en Madrid, no País Vasco ou en zonas tradicionalmente máis prósperas.
Por outra banda, Zamora é un lugar fermoso, con rúas elegantes e unha multitude de igrexas románicas que causan admiración pola súa beleza e polo ben conservadas que están. Paga a pena, ademais, camiñar pola beira do Douro, sobre todo no outono, contemplar os numerosos niños das cigoñas ou percorrer os museos (o etnográfico, o catedralicio, o de Semana Santa...).
Amigos do blogomillo, non deixedes de avisar se pasades por Zamora. Terei o pracer de convidarvos a un pincho moruno e a un viño de Toro.