Os de Silvaoscura (63)

Comezamos a nosa particular carreira espacial a mediados dos setenta, tan só uns cinco anos despois do famoso paseo de Armstrong e Aldrin. Humildes como somos, non precisamos cámaras nin balbordo televisivo para festexar o éxito. Abondou con que casase o Pepe da Áurea, un benquerido veciño que, malia a súa mocidade, xa traballara en Suíza e nos Estados Unidos.
Aos poucos días da voda, nunha desas noitiñas mornas en que sentabamos na azotea, preguntei polo Pepe. O meu avó, sen dubidalo, deume unha resposta marabillosa:
-O Pepe foi á lúa.
Eu erguín a vista cara a aquel astro branco e redondo que nos alumeaba. Despois duns segundos de observación, ceibei unha exclamación de triunfo:
-Xa o vexo, avó, alá está.