Algunhas cousas simples que podemos facer pola lingua galega
Atrévome a participar no debate que nos propuxo hai algúns días Marcos Valcárcel . Está en xogo o futuro do noso sinal de identidade, o idioma. Non podemos permitir que esmoreza diante da nosa pasividade. Pola miña banda, propoño algunhas cousas ben sinxelas:
1. Falar galego con naturalidade, sen facer diso unha bandeira nin unha doutrina. Os que non falan galego merecen todo o respecto, polo que nunca debemos facelos obxecto das nosas proclamas sociolingüísticas nin dos nosos comprometidísimos discursos. Está máis que demostrado que determinadas actitudes son contraproducentes.
2. Fuxir dos tópicos. O meu admirado Carlos Blanco dicía que os camareiros sempre se sorprendían ao ver un señor de traxe e gravata falando galego. Por suposto, non digo que agora vaiamos vestir como se fósemos a unha voda, pero tampouco esquezamos que a xente asociará a nosa imaxe á lingua que falamos. Niso, como en tantas outras cousas, temos moito que lle agradecer ao profesor Beiras.
3. Pidamos, con amabilidade e firmeza, que a documentación da nosa vida estea redactada na nosa lingua: as hipotecas que asinamos, as cerimonias que celebramos, a folla parroquial, as actas da comunidade de veciños...
4. Regalemos libros en galego aos nosos amigos e coñecidos, moi en especial aos nenos, aínda que non sexan galegofalantes.
5. Evitemos as discordias innecesarias. Cada segundo que perdemos discutindo sobre cuestións ortográficas é un segundo perdido. Non nos convén dar imaxe de división, a menos que nos queiramos parecer aos xudeus da película "A vida de Brian".
6. Agora que se achegan as eleccións municipais, dirixámonos aos candidatos do noso concello e amosémoslles a nosa preocupación ou satisfacción , segundo sexa o caso, pola estado da lingua. É importante que sexan conscientes de que o asunto do idioma non é secundario.
7. Participemos na vida cidadá. Escribamos na seccións de cartas ao director e manifestemos a nosa opinión sobre as cuestións de actualidade. Pero, a ser posible, non convirtamos os foros dos xornais nunha reiterada e aburrida queixa lingüística. Faremos máis pola nosa lingua se a empregamos para opinar de política, de arte, de fútbol, de urbanismo, de calquera tema que nos pareza interesante.
E agora, por favor, que cada un engada o que queira. O debate é fermoso; o desafío, longo.
1. Falar galego con naturalidade, sen facer diso unha bandeira nin unha doutrina. Os que non falan galego merecen todo o respecto, polo que nunca debemos facelos obxecto das nosas proclamas sociolingüísticas nin dos nosos comprometidísimos discursos. Está máis que demostrado que determinadas actitudes son contraproducentes.
2. Fuxir dos tópicos. O meu admirado Carlos Blanco dicía que os camareiros sempre se sorprendían ao ver un señor de traxe e gravata falando galego. Por suposto, non digo que agora vaiamos vestir como se fósemos a unha voda, pero tampouco esquezamos que a xente asociará a nosa imaxe á lingua que falamos. Niso, como en tantas outras cousas, temos moito que lle agradecer ao profesor Beiras.
3. Pidamos, con amabilidade e firmeza, que a documentación da nosa vida estea redactada na nosa lingua: as hipotecas que asinamos, as cerimonias que celebramos, a folla parroquial, as actas da comunidade de veciños...
4. Regalemos libros en galego aos nosos amigos e coñecidos, moi en especial aos nenos, aínda que non sexan galegofalantes.
5. Evitemos as discordias innecesarias. Cada segundo que perdemos discutindo sobre cuestións ortográficas é un segundo perdido. Non nos convén dar imaxe de división, a menos que nos queiramos parecer aos xudeus da película "A vida de Brian".
6. Agora que se achegan as eleccións municipais, dirixámonos aos candidatos do noso concello e amosémoslles a nosa preocupación ou satisfacción , segundo sexa o caso, pola estado da lingua. É importante que sexan conscientes de que o asunto do idioma non é secundario.
7. Participemos na vida cidadá. Escribamos na seccións de cartas ao director e manifestemos a nosa opinión sobre as cuestións de actualidade. Pero, a ser posible, non convirtamos os foros dos xornais nunha reiterada e aburrida queixa lingüística. Faremos máis pola nosa lingua se a empregamos para opinar de política, de arte, de fútbol, de urbanismo, de calquera tema que nos pareza interesante.
E agora, por favor, que cada un engada o que queira. O debate é fermoso; o desafío, longo.
posted by Veloso at 5:54 p. m.
13 Comments:
Consellos todos ben interesantes, amigo Veloso. Ese é o camiño: o espertar da sociedade civil, unha auténtica revolución das conciencias. Devolver o galego aos seus falantes e que eles fagan da lingua un obxecto útil e necesario, ademais dun tesouro literario e cultural.
De acordo case que con todo. O que pasa é que, hai días que máis que resignarme a "falar galego con normalidade", o corpo pídeme poñerme algo belixerante. Pero só son días...
Chapeau, sr. Veloso.
O futuro está nestas cousas que vostede sinala e certamente pouco máis lle pode facer a sociedade civil, as xente do común. Vontade. Teimosía. Amabilidade. Firmeza. Exercicio da normalidade.
Como os milagres non existen. Vostede sinala perfectamente o camiño. Verémonos nel.
Graciñas e adiante.
Cóntolle unha anécdota.
Onte estiven nunha poxa en facenda.
O amo -inspetor de facenda ou así- empezou dicindo os números en castelán, e cando a xente comezou a subir os prezos en galego, cambiou de lingua, porque viu que era a común dos que alí estabamos. Creo que o fixo feliz.
Que a inercia das circunstancias non se sobrepoña ás vontades por liviás que sexan, das persoas amantes do galego.
Creo na sociedade civil, desde aí pódese facer… todo.
Comparto a túa proposta na medida das miñas posibilidades.
Creo na sociedade civil, desde aí pódese facer… todo.
Comparto a túa proposta na medida das miñas posibilidades.
Estou convencido que todos estamos facendo menos do que podemos porque isto vai realmente mal.
O artigo de onte na Voz de Galicia de Isaac Diaz Pardo é esclarecedor do que é o galego e cales poden ser os camiños a seguir para que sexa unha lingua de recoñecemento social en toda nosa terra. Eu todos os días as nove da mañá teño unha reunión de traballo, dos 8 que estamos nela, agás un que é castelán e xa leva uns cantos anos en Galicia, o resto somos todos galegos. Dos 7 restantes, 6 criáronse como galegofalantes nas súas casas, pois todos tivemos pais que proviñan da aldea e así foi o noso desenvolvemento diario, o outro tamén o fala se lle peta aínda que é castelán falante, pois ben, o único que fala na reunión en galego son eu; só algunhas veces me contestan en galego, cando remato eu de falar todos os reunidos volven o castelán. Sei que me encadran nos tópicos de sempre: este é nacionalista, é do bloque, e ademais é un becho raro.
É unha mágoa, pero o pesimismo é evidente e como di Díaz Pardo, o galego rematará como unha lingua litúrxica coma o latín.
Os meus fillos malia que na escola danlle a maioría das clases en galego, non din unha palabra en galego na casa nin a paos, só cando queren usar a ironía ou facer mofa. O pesimismo vaise apoderando dos que temos a lingua coma un tesouro, agardemos que non o perdamos.
Saúde o galego e sigamos sempre adiante.
nunca sei se decir (anotar) algo sobre estes temas xa que nin son galegofalante (moito quixera selo, claro), nin falo (nin escribo) ben a lingua. Pero hoxe vese ben que non teño moita vergonza, entón deixo a miña opinión: concordo en que son estes tempos de traballar en positivo pola lingua. E concordo con cada unha destas propostas de Veloso e tamén coa iniciativa de Marcos Valcarcel e Alfonso Vazquez-Monxardin. E, sobre todo, penso que o xeito de traballar pola lingua é falar, empregala todos os días, derrumbar ese tópico que iguala aos galegofalantes cos bloquistas, brutos ou aldeáns.
Eu non son nin bloquista, nin bruta nin aldeá e intento falar o galego o mellor que podo porque ningunha outra lingua fala mellor de min que esta. Cantos máis seamos, antes construiremos unha nove imaxe do galego e das persoas que o usan.
O idioma non e dun so senon de todos a repartir.
Entre todos aportemos o pouco ou muito que poidamos e con normalidade que non somos extraterrestres nin nada polo estilo.
Xa o comentei unha vez. Unha vez dixome un rapaz: Oye, a ti te gusta el gallego, no?. E dixenlle: Pois non, por preferir prefiro unha galega.
Un saudo e sigamos coa nosa rotina.
Coincido no teu parecer Veloso e no dos blogueir@s que ata agora opinaron. Considero que esa debería ser unha actitude vital e polo tanto levaríamola a cabo con normalidade e desenfado. O respeto é un valor básico e a comunicación unha habilidade de moito valor si logramos conxugar respeto e comunicación a nosa imaxe sen dúbida cambiará.
Unha aperta galega.
;)
Totalmente de acordo. Aínda así recoñezo que anoxo con bastante frecuencia por estes temas. Aínda hoxe tiven no traballo unha chamada de alguén que dicía falar desde "villanueva". E cando lle preguntei si se refería a Vilanova de Arousa, deuse o enésimo intre de tensión por estas cousas. "Evidentemente", contestou moi fachendoso.
Evidente sería para el. Aos Sangenjo un xa está resignado, pero o de Villanueva para min era novo. De verdade.
Raio de país.
Estou de acordo!!!
Solidarizome con vos!!!
Musu Bat
Concordo con todo agás co punto 5, toda a culpa é da Fronte Popular de Xudea
Publicar un comentario
<< Home