Na beira do Douro (10)
Se alguén quere saber as razóns polas que Pili, a de Mombuey, se enfadou con algunhas das que consideraba as súas mellores amigas, cómpre principiar por dicir, ben alto, que a tal Pilar é unha das rapazas máis traballadoras, educadas e faladeiriñas que pasaron por esta Escola de Maxisterio na que traballo.
En segundo lugar, é preciso aclarar que un tío carnal seu é xefe dunha cuadrilla de albaneis que desenvolve o seu labor na preciosa bisbarra de Sanabria. Entre os clientes para os que traballaron, sinalaremos a Sergio Dalma, coñecido cantante que mercou casa hai algúns anos en Rosinos de la Requejada.
Engadiremos, no terceiro punto, que a avoa de Pili e nai do albanel finou recentemente. Ao seu funeral, asistiu, entre xente menos famosa, o devandito Dalma, que quixo así acompañar na dor a quen contribuíra tan dilixentemente á restauración do seu fogar sanabrés.
E remataremos dicindo que algunhas das que se dicían amigas da neta da defunta aproveitaron a ocasión para pedir autógrafos e facer fotografías nos arredores do tanatorio, razón pola que Pili puxo en dúbida a súa amizade e manifestou publicamente a súa ira.
En segundo lugar, é preciso aclarar que un tío carnal seu é xefe dunha cuadrilla de albaneis que desenvolve o seu labor na preciosa bisbarra de Sanabria. Entre os clientes para os que traballaron, sinalaremos a Sergio Dalma, coñecido cantante que mercou casa hai algúns anos en Rosinos de la Requejada.
Engadiremos, no terceiro punto, que a avoa de Pili e nai do albanel finou recentemente. Ao seu funeral, asistiu, entre xente menos famosa, o devandito Dalma, que quixo así acompañar na dor a quen contribuíra tan dilixentemente á restauración do seu fogar sanabrés.
E remataremos dicindo que algunhas das que se dicían amigas da neta da defunta aproveitaron a ocasión para pedir autógrafos e facer fotografías nos arredores do tanatorio, razón pola que Pili puxo en dúbida a súa amizade e manifestou publicamente a súa ira.
posted by Veloso at 12:29 p. m.
4 Comments:
Xurxo: na casa do libro non o atopei,polo que me tomo a libertade de suxerir duas posibilidades:
a.-) Si dispos dun exemplar sobrante, trascribes a solicitada dedicatoria e remitesmo ao Apartado de Correos número 1.914, 36201, de Vigo.
b.-) Noutro caso, a direcion de correo electronico e a seguinte:
joseluis@perez-mansilla.com.
Respecto o comentario modesto que fas sobre a sua calidade, permiteme que che conte a seguinte historia real:
Alá polos anos 60, meu pai que estivera emigrado na alemaña, trouxerame entre outros xoguetes, un chaveiro que era moi cobizado polos rapaces da miña pandilla.
Dado que dita epoca transcurría en pleno franquismo, miña nai, que era mestra de profesión, tiña que acudir os xoves de cada mes a unha reunión a Celanova, que era convocada co gallo de ser alecionados polos membros do Movemento Nacional, deixandome durante o tempo a que se estendía dita xunta na casa dalgun coñecido que tivera un rapaz da miña edade pra xogar con el. Alguhos deses momentos paseinos cun rapaz que se chamaba Baldomero Moreiras e, nunha das nosas xuntanzas, propuxome o troco do meu chaveiro por un cadro dun barquiño que el mesmo pintara i eu aviñenme a dita permuta.
Pasou o tempo, e chegado determinado día onde eu xa acabara a carreira, casarame, etc, desplaceime a Celanova co gallo de visitar unha esposición de pintura de aquel rapaz, que neste intre converterase en pintor de certo renome,e en determinado momento da visita, atopámonos fronte a fronte e despois do obligado saludo deixome totalmente perplexo co relato da seguinte anecdota:
" Non sabes canto pensei en tí todos estos anos, con motivo daquel troco que fixemos,para propoñerche o seguinte: Si me devolves aquel cadro do barquiño, que foi a primeira obra que pintei na miña vida, doucho a cambeo o cadro que mais che goste desta esposición".
Aqueles momentos significaron para min unha das maiores situacions de tristura esperimentadas ao longo da miña esistencia: O cadro do barquiño cambearallo a un rapaz que nin xiquera coñecía por once cromos que constituían a seguiente alineación:
Betancourt, Calpe, De Felipe,Sanchis, Pirri, Zoco, Amancio, Veloso, Serena, Velazque e Gento.
A moralexa e evidente, asi que saca as tuas propias conclusions.
Moi fermosa a historia do cadro. Habería que seguir investigando a ver que foi del.
Sobre o que me dis, dao por feito. En canto vaia a Vigo collo un exemplar e xa cho mando por correo.
Un saúdo moi cordial.
Hai que ver que pouco considerada é a xente!
Está visto que a xente en canto aparece un famoso perde todos os papeis.
Xurxo: En primeiro lugar, a primeira cuestión que se me suscita precisar, estriba no feito de que si consideraras que os comentarios que teño a osadía de facer figurar neste foro, estan fora de lugar, me fagas unha indicación ao respeto e procederei a omitilos.
Noutro caso, agradeceriache que me fixeses chegar a tua opinión ao respeito do que paso a plantexarche:
O caso e que perteñezo a un grupo de xente que nos autoconsideramos como representantes da derradeira xeneración rural deste noso pais, e si ben nos consideramos galegistas, vemomos limitados pola circunstancia de ser persoas de formación centifico-matematica, o cal non nos impide amosar inquedanzas de tipo literario, non oustante de que con motivo do exercicio das nosas profisions,vexamonos na obriga de outorgarlle determiñado caracter residual.
O caso e que na tertulia mantida o día de hoxe, suscitouse o debate sobor da corrección da espresión da verba graciñas/grazas no noso idioma, resultando dous grupos perfectamente diferenciados en canto a definirse claramente por defender cada unha destas duas posturas, ante as cais amosei a miña posición discrepante con ambas,por levarme a argumentar ao respeito que, na zoa onde eu me criei, a espresión usualmente utilizada en dito sentido polos petrucios era a frase " miña beizon", a cal os resto dos contertulios manifestaban non haber ouvido endexamais ( ¿ cecais porque eu me criei na zoa de Ourense e os outros en Pontevedra e Coruña, polo que pode ser un localismo?).
Resumindo, co ánimo de non estenderme escesivamente en torno a custión que plantexo, a miña pregunta e a seguinte: ¿ tes constancia efectiva do emprego de ista espresión e, en caso afirmativo, cal pode ser a sua orixe, dado que por outra parte non manten ningunha analoxia coa sua concordante verba " obrigado" do idioma portugues?
Nota.- Opinión dun profano e, polo tanto, totalmente prescindible:
Na miña inautorizada opinión, aprecio que en " Licor de avelá con Xeo, mostraste totalmente realista e autobiografico, nembargantes " os mercores de fra" vese caracterizada pola introducción de elementos de ficción e un gran dominio da tecnica narrativa, en cuxa razón fico agardando con impaciencia a tua prosima publicación e ma comuniques coa debida antelación.
Unha aperta.
Publicar un comentario
<< Home