Miña beizón
Leva moita razón o amigo Porto do Mendo cando reivindica a expresión "miña beizón" como xeito de agradecemento. Non teño nada contra o tradicional "graciñas", podo empregar de cando en vez o fermoso lusismo "obrigado" (sobre todo se falo cunha amiga miña natural de Resende, a traballadorísima Maria João) e non renuncio ao normativo "grazas". Porén, ningunha destas fórmulas leva de seu a afectividade agradecida ou o agradecemento afectivo do "miña beizón" que aínda empregan os vellos de Silvaoscura e arredores. Bendicir a aquel ao que estamos agradecidos é unha maneira doce e moi lírica de poñer de manifesto que o que dicimos é verdadeiro e non unha pura expresión social.
Velaquí, pois, a proposta que facemos Porto do Mendo e mais eu, por se algún membro da Real Academia Galega visita este blog e considera oportuno tomar nota.
Velaquí, pois, a proposta que facemos Porto do Mendo e mais eu, por se algún membro da Real Academia Galega visita este blog e considera oportuno tomar nota.
posted by Veloso at 9:16 a. m.
4 Comments:
Soa bonito, un pouco católico. Pero todo mellor que ese horrendo "grazas". Na terra dos meus pais, terra de seseo, dirían "grasas". Ridículo.
Pois iso, miña beizón.
Xurxo: dada a ausencia de comentarios pola tua banda censurando a impertinencia dos meus comentarios neste foro, eu tomome a libertade de seguir con eles:
No senso apuntado, penso que Alfonso non era tan frío e calculador como intenta amosar relatando a relación mantida con Elvira, e presumo que lle adicou nalgun momento da mesma algun tipo de poema que poidera gardar certa analoxía co que, de seguido, paso a expoñer:
Eu, Elvira, eu se falasse eu dir-te-ia,
Que partout, everywhere, em toda parte,
A vida, egale, identica, the same,
e sempre un esforço inutil,
Um voo cego a nada.
Mas dancemos, dancemos
ja que temos
a valsa começada
e o Nada
deve acabar-se tambem,
como todas a coisas.
Tu pensas
nas vantagen imensas
de un par
que fala por falar;
Eu, nauseado e grogue,
Eu penso, ve la bem,
Em Arles e na orelha de Van Gogh...
E assim entre o que eu penso e o que tu sentes,
A ponte que nos une
e estar ausentes.
unha aperta
A min sóame extraño o de beizóns porque nunca o oín. Pero prefíroo ao grazas. E eu para evitar o grazas ou o gracias xa escribo graciñas.
Por certo, teño que darchas polo piropo sobre os meus blogos.
Saúdos, Mr. Tichborne, oxalá o inverno sexa leve en Alemaña.
E saúdos, Paideleo, que nunca decaia ese xeito particular de contarnos as cousas da túa vida.
E saúdos, Porto do Mendo, estou feliz de que polo menos haxa un lector que se decatou de que, efectivamente, o meu Fra non era tan frío como semellaba. Eu tamén estou convencido de que no seu interior ardía un gran lume na lembranza de Elvira. Ah, e nada de impertinencia. Ao contrario: os teus comentarios son sempre benvidos.
Publicar un comentario
<< Home