lunes, febrero 13, 2006

Os de Silvaoscura (45)

O meu avó lembra dous mestres, os únicos que tivo nos poucos anos en que foi á escola. O primeiro foi D. Luís Soto Fernández, que baleirou a aula de santos e crucifixos e impuxo un saúdo que marabillaba aos rapaces de Penosiños: salud, camarada! Este Soto, sobre o que mesmo hai libros escritos, levaba aos seus alumnos de excursión ao monte, preocupábase de que tivesen pan e queixo para merendar e premiaba aos que salientaban pola súa laboriosidade. Na primavera do 36, dun xeito algo misterioso, levounos a todos ao fotógrafo de Vilavidal coa intención de ter un retrato do grupo enteiro. "Dentro de pouco xa non estaremos xuntos", dixo, no que resultou unha precisa premonición de case corenta anos de exilio en México.
Substituíuno o Brasileiro (non dou lembrado o seu nome, de aí que empregue o alcume), de sistemas pedagóxicos algo máis clásicos. O seu ollar implacable aínda é lembrado por moitos dos que o tiveron como ensinante. O meu avó conta entre gargalladas que mesmo houbera ideas de rebelión entre o alumnado. Porén, aquela proposta de malleira ao mestre non chegou a callar; pola contra, algúns dos rapaces saíron do transo con labazadas na face e mais no orgullo. En fin, supoño que os tempos eran así e non paga a pena gastar teclado en xuízos.
Cómpre dicir que hoxe, moitos anos máis tarde, as historias sobre aqueles dous profesores aínda están presentes en moitas conversas. Os fillos e netos do Brasileiro son persoas amables, cultas e aprezadas unanimente polos seus veciños. A memoria de D. Luís Soto segue limpa e indeleble.

11 Comments:

Anonymous Anónimo said...

Non vén a conto do teu post, pero quero dicir aquí que hoxe á mañá sentei a ler o teu libro "Licor de abelá con xeo" e, dunha sentada, papei as primeiras 52 páxinas. Unha completa marabilla...

12:47 p. m.  
Blogger Veloso said...

As 52 primeiras están ben, pero logo baixa moito. Moitas grazas, Náufrago, xa me alegraches o día.

1:05 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Home, por favor, non me desmotives para seguir lendo... ( ¡é broma!) Non creo que baixe nada de nada. Seguirei pola tarde e xa comentarei. Mentres tanto, unha aperta.

2:52 p. m.  
Blogger acedre said...

Ese Soto faime lembrar o mestre da pelicula A lingua das volvoretas.
Que pena que non haxa mais mestres deses.

5:18 a. m.  
Blogger Artipractor said...

Es una pena que todos los profesores no fueran como Don Luis Soto.
Un saludo

12:37 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Polas bravas nunca se fixo nada bon, ese método está caduco e obsoleto.
Unha aperta grande.
:)

5:03 p. m.  
Blogger folerpa said...

Eu levo 80 lidas nas viaxes en vitrasa e concordo con Naufrago. Magnífica.

7:05 p. m.  
Blogger eue said...

Os mestres debían gañar mereceren unha palabra tan fermosa coma esa: mestre.
A min tamén me acordou o da Lingua das Bolboretas.

9:29 p. m.  
Blogger Veloso said...

Cando lin "A lingua das bolboretas", pensei nas historias que tantas veces lle oíra a meu avó sobre aquel D. Luís Soto, un home novo e cheo de ilusión que tivo que fuxir a Portugal disfrazado de monxa. Hai unha foto histórica -publicada nun libro de Xerais de título que agora mesmo non lembro- na que se ve a Soto ao carón dun tal Alfonso Daniel Rodríguez Castelao. Malia as circunstancias terribles do 36, hai algo fermoso: a admiración que aínda hoxe ten o meu avó, de 83 anos, por aquel mestre que tanto marcou a súa vida.
Folerpa, grazas por pasear o meu licor no vitrasa. Un saúdo moi afectuoso para todos. Eue, alégrome moito de atoparte por aquí.

10:33 p. m.  
Anonymous Anónimo said...

Señor Veloso: rematei o teu libro dunha sentada. Non direi que me gustou. Gustoume moito. Moítísimo. Pola ollada coral. Pola forza e a seguridade narrativa. Pola sabedoría, pola metaliteratura e pola ironía. E, que carallo, porque está moi ben escrita. De feito, dirixo unha tertulia unha vez ao mes e, na sesión de onte, dediquei a miña intervención ao teu libro para que todos o mercasen. Dixen. ¡Viva Fito Bouzas!

10:23 a. m.  
Blogger Veloso said...

Náufrago, non sei que dicir. Púxenme colorado lendo o teu comentario. Moitas grazas por todo.

11:41 a. m.  

Publicar un comentario

<< Home