Os de Silvaoscura (44)

No San Xoán, entre a capela e o palco da música, vive un carballo egrexio e feliz. Plantárono no ano 57 o tío Xosé Rouquiño e o meu pai, que daquela era un rapaz de 17 anos que estaba a piques de marchar para Venezuela. Durante todas estas décadas, o carballo asistiu a verbenas, sardiñadas, amores, sacramentos e bágoas. Ao seu carón pasaron pulpeiras históricas e orquestras de sona. Deu sombra a devotos da misa maior e a bebedores de vermú. Fíxose amigo do santo da pel de camelo, ao que acompaña gozoso no seu retiro. Aprendeu a dividir os anos en festas de cinco días e soidades de trescentos sesenta.
De cando en vez, algún camiñante para a beber auga na fontiña da beira do palco e a sentar un pouco ao sol da tardiña de Fontebranca. O carballo do San Xoán segue firme sobre o seu pedestal de cemento, agardando.