Os de Silvaoscura (51)

Algúns devanceiros afonden na doce lagoa do esquecemento. Outros resístense a desaparecer e permanecen durante anos nas nosas conversas, nos nosos xantares. Sucede así, por exemplo, co señor Fermín, famoso polo seu carácter festexeiro. Contan os que o coñeceron que, sendo xa moi velliño, non perdía farra nin romaría. Se o evento era algo lonxe e a súa mula non lle abondaba como medio de transporte, montaba no coche de liña. Cando o autobús ía cheo, non dubidaba en agatuñar ao teito -eran outros tempos- e acomodarse alí, no medio dos mozos. Algúns afirman que foi este xeito de viaxar, co aire fresco das mañás baténdolle na face, o que o deixou xordo.
Pasou moito tempo, pero a familia aínda mantén os xeitos daquel home entusiasta e feliz. Cada vez que soa a música, os pés cobran vida e empezan a bailar. É o espírito do meu tataravó Fermín, que volve.