As noitadas

Nas últimas semanas, sen causa que o xustifique, fun invadido por un estraño e afouto espírito xuvenil, o que me fixo participar en varias sesións de esmorga nocturna polos locais máis selectos da cidade de Vigo. Podería dedicar unhas liñas ao elegantes que son os pubs e ao moi pijos que nos volvemos os da urbe industrial e guerrilleira, pero prefiro obviar os comentarios sociolóxicos e ir, como adoito facer, ao meu habitual terreo. A conclusión que tirei das miñas farras é que segue a haber moita xente que mantén a lingua galega gardada nos armarios da alma, nunha especie de substrato familiar da que só a saca cando, imprevistamente, aparece algún espontáneo (neste caso, eu) que desenvolve as conversas nese idioma que, para moitos, é "o que falaban os avós, alá na aldea". Ocorre entón que o urbanita castelanfalante amosa, por educación ou súbito sentido identitario, un abraiante interese por retomar aquela gramática tantos anos agochada. Podo xurar que este que aquí escribe non ten vocación apostólica nin anda polos bares esixindo normalización. Ao contrario, limítome a soster a cervexa e a conversar, entre grolo e grolo, sobre os grandes temas da humanidade: a liga de fútbol, os difusores da Fórmula 1, o engaiolante e guapísima que estaba aquela rapaza do vestido violeta... Por prudencia e hixiene mental, procuro evitar asuntos polémicos, polo que nunca me veredes disertar do decreto do ensino ou da actualidade do infinito conxugado. Aínda así, insisto, noto con sorpresa que moitos dos meus interlocutores fan o esforzo de responderme en galego. Fano, era de supoñer, con graves eivas pronominais e unha notable tendencia á hipercorrección, como se a partir de certa hora todo o mundo se volvese conselleiro da Xunta cordial ou militante da sección moderna do BNG. Mesmo hai algún que, sen vir a conto nin mediar provocación pola miña parte, improvisa un pequeno discurso sobre o bonito que é o galego e o ben que fariamos todos en recuperalo. Eu agradézollelo con xusta cortesía, paso por alto as infraccións morfolóxicas (ben sei que os neofalantes merecen todo o apoio que se lles poida dar) e a seguir, antes de que a emoción me enrede, regreso ao controvertido asunto dos difusores, non vaia ser que a galega, ademais de agónica, "imposta" e ritual, acabe sendo unha caste de metalingua unicamente apta para falar de si mesma, como se no canto dun país fósemos unha inmensa sala de espera dun centro de saúde, é dicir, un lugar no que se xuntan os xubilados a comentar as súas doenzas e a rifar co primeiro que chegue tarde ou tente infrinxir a orde establecida.
Brindo, pois, polos meus conversantes da noite do sábado, pola aldea perdida dos seus avós e pola esperanza de que, pouco e pouco, vaiamos todos practicando ese sutil e saudable exercicio chamado memoria. E engado, post scriptum, que me pareceu fascinante un local chamado Dux, coas súas elegantísimas lámpadas e os teitos altos, con luces dabondo para non ir tropezando con todas as esquinas e con suficiente espazo como para emular os bailes do mítico Bobby Farrell coa precisión debida.