Na beira do Douro (11)

Por sorte ou por desgraza, os anos que levo en Zamora non fixeron de min un "semanasantero", curioso adxectivo que empregan por estas terras para se referiren a aqueles que viven con absoluta paixón as celebracións públicas da Coresma e da Semana Santa. Para min, as páxinas do xornal local "La Opinión" seguen a ser, despois de oito anos, un rosario de rarezas. Velaquí algúns exemplos: Na confraría do Espírito Santo debaten durante meses se é conveniente ou non admitir a mulleres. Ao final, por escaso número de votos, gaña o non. Os de Luz y Vida rifan polo itinerario que debe seguir a súa procesión, excesivamente longo para algúns membros da irmandade. Os fregueses de Nuestra Madre non se poñen de acordo co número de pasos que convén sacar á rúa; a uns abóndalles unha imaxe e outros prefiren un vistoso acompañamento. As Damas de la Soledad rifan polo vestiario: o dilema preséntase entre abrigo ou capa, e mesmo hai algunhas que propoñen a anarquía. Por outra banda, as radios zamoranas tamén falan destes asuntos. Onte, na laicísima Ser local, ilustrounos coa súa sabedoría o señor Juan Manuel Bragado (prego a Brétemas que nos aclare o posible parentesco), director dunha sociedade denominada "La Tertulia del Cofrade".
A min, como imaxino que a algúns de vós, todo isto sóame moi respectable, pero tamén algo extraterrestre, non pouco anacrónico e se cadra ata ridículo, pero pode que a miña opinión proceda de que sigo sen captar o espírito "semanasantero". En fin, amigos, esta é Zamora. Naveguemos agora polo blogomillo, a ver que se conta de certa viaxe que fixeron uns artistas de non sei qué país a unha illa do Caribe.