Votantes e residentes

Nacín en Venezuela, pero só pasei naquel país o primeiro ano e medio da miña vida. Aínda así, durante ben tempo tiven un papel no que se me atribuía nacionalidade venezuelana. De feito, nin sequera estou moi seguro de non o ter xa. O caso é que nunca se me pasou pola idea votar nas eleccións da miña terra natal. Fáltanme vínculos afectivos e emocionais. Sobre todo, fáltame coñecemento da realidade. Non me parecería lóxico nin sensato que o meu voto decidise, por exemplo, o alcalde de Caracas.
Non quero dicir con isto que se deba impedir o voto dos galegos que viven no estranxeiro, pero é evidente que hai que regular con urxencia ese dereito, de xeito que se impidan arbitrariedades absurdas. O meu querido parente Benito, que en paz estea, viviu sesenta anos seguidos na Arxentina e votou sempre que puido, aínda que os seus coñecementos sobre a situación e as prioridades do concello de Ramirás e de Galicia enteira eran, como ben se pode imaxinar, moi limitados. É isto xusto? No caso de que a resposta sexa afirmativa, é lóxico que entón eu, que vivo en Zamora, non teña dereito a votar nas eleccións autonómicas galegas, a pesar da miña proximidade e da altísima frecuencia con que cruzo A Canda?
Sei que o debate que propón hoxe Brétemas é delicado e pode ferir a quen menos o merece (de feito, pido perdón a Torredebabel se lle molesta algo do que digo), pero tamén penso que xa é hora de poñer remedio a un problema demasiado vello.
E permítanme que remate esta entrada coa pregunta que formula ás veces un coñecido meu, amigo constante das brincadeiras: é lexítimo que as monxas de clausura e os anacoretas (se os houber) teñan dereito a voto?