Inercia do xeo

Escoito as esquelas en Radio Ourense, unha rara tradición. Anuncian enterros e cabodanos, falan de idades e nomes (avoas Asunción e netas Lorena, por exemplo), proclaman lugares polas que pasará o coche de liña e pregan unha oración pola alma. Están todas en castelán. Aposto as vísceras a que a inmensa maioría dos defuntiños eran galegofalantes, igual cós fillos que acudiron pesarosos á funeraria a dar os datos. Tanto ten: o idioma do pasamento, da coroa, do funeral, do responso, é o español, e a estas alturas xa non podemos falar de asoballamento nin colonialismo nin ningunha desas palabras que tan ben acaían nos anos setenta. Non, cómpre ser serios e aceptar, unha vez máis, que seguimos na nosa tradicional estratexia suicida. A conclusión é dobremente xeadora: por un lado, é evidente que os xerentes da cousa fúnebre viven comodamente no modelo feito en word, ese no que tan só hai que cambiar catro datos, por suposto en castelán. Por outro, resulta obvio que á maioría dos nosos paisanos nin sequera se lles ocorre empregar no momento da morte a mesma lingua na que se viviu. E contra estas inercias non hai campañas que vallan nin lerias da Secretaría Xeral nin rumbosos anuncios dos presidentes do goberno. O galego esmorece porque os galegofalantes queremos que esmoreza.
Pousada e Lago (que non son tan listos como parecen) están a levar un traballón enorme para unha batalla que gañarían sen necesidade de tanta fanfarra.