Xeo

"Café con xeo", pedín no Café Van Gogh, ao que cheguei abafado e con retraso. "Café con xeo", repetín cun sorriso, procurando que a pronuncia fose clara, cando a rapaza me mirou con cellas erguidas. "No sé qué es eso", dixo, e xa estaba eu disposto a falarlle dos estados da materia e da solidificación da auga cando unha das miñas amigas, farta ou máis amable ca min ou se cadra menos reflexiva en cuestións sociolingüísticas, exclamou "con hielo", dando por rematado o asunto.
Foi, insisto, no Van Gogh, na miña cidade, na que me criei e medrei, a cidade na que, cada vez máis, vou precisando un tradutor simultáneo.